KARŞI KIYI !!

Merhaba Güzel insanlar..


Kısa sürer dediler ama, benim yolumun üstünde uğrayacaklarım vardı nicedir görmediğim... unutmadığım... Onlara uğramalı dedim yola çıkarken!.. Nasıl olsa, herkesin fotoğrafının konacağı bir albüm vardır bu dünyada diye düşündüm.. 
Yolcu yolunda gerek  dedim!..

***

Şimdi... bir seyahatten döndüğümü düşünün..
Aslında,  tek gerçek seyahattir o çıktığım!


Ancak, o yolculukta gördüğüm öyle bir manzara var ki, sizlerle paylaşmazsam içimde kalan ukdeye dönüşür..
(yok yok… öyle parlak bir ışık mışık görünmedi gözüme!!! )


**

Bir ırmak kenarındaydım.. hani yürüsem, karşı kıyıya geçebilecek kadar yakındı karşı kıyı!! Etraf biraz kurak toprakların olduğu, tek tük ağaçların bulunduğu bir dere kenarı.. Günlük güneşlik bir gün.. ama güneş, tıpkı bir projektör gibi sadece karşı kıyıyı aydınlatmakta..
O karşı tarafta bir insan topluluğu var.. Hiç kımıdamadan bana bakmaktalar.. O kadar omuz omuza duruyorlar ki, sanki duyamadığım bir müziğin eşliğinde yek vücut olarak hafifçe sağa ve sola sallanıyorlar..



Birden içlerinde annemi görüyorum!   "Gördüm seni… ah annem gördüm seni…"  diye bağırmak istediğimde, ağzımın bir bantla bağlı olduğunu fark ediyorum.. Tıpkı sahnede olanı aydınlatan sahne ışığı gibi, bu defa huzme anneanneme yöneliyor.. sonra kızıma.. sonra ağabeyime.. Aman allahım .. albümdekiler gelmiş!!!



beni karşılamaya!..

Seslenmeliyim… onlara anlatacaklarım var… karşıya geçebilirim belki.. su, sığ gibi görünüyor.. üstüne basabileceğim taşlar da var üstelik !! .. tam karşı tarafa geçmek için hamle yaptığımda, ayaklarımın olmadığını fark ediyorum bu sefer!!!



Ağlamaya başlıyorum.. anlatamadıklarım için… bi koşu gidip sarılamadığım için..



Birden o yapışık gibi duran insanlar arkalarından gelen birine yol veriyor.. hiç tanımadığım iki adam! Birini kalpağından diğerini samur kürkünden tanıyorum.. dedelerim bunlar benim. Hiç görmediğim dedelerim.. Bana muhteşem genlerimi armağan eden köklerimin ana taşları!



Yine ağlıyorum..  a-aa sesimi duydum! Sesim çıktı! Ve o an, orada göremediğim birini çağırıyorum.. “babaaaa” !!! ..



Güneş yön değiştiriyor ve benim olduğum kıyıyı aydınlatıyor bu sefer. Suya kimin bıraktığını göremediğim,  suyun akış istikametinde değil de enlemesine, karşıdan karşıya nasıl geldiğini anlayamadığım bir buket çiçek görüyorum suyun içinde.. ayaklarımın dibinde suyun içinde !.. a-a-a artık ayaklarım da var .. ve eğilip, çiçekleri alıp göğsüme bastırıyorum.



Karşı kıyıya bakıyorum.. kimse yok!

***



Doktorlar,  özlenen  birine sarıldığını zannedip kenetlenen kollarımı açmakta zorlandıklarını anlatıyorlar..

                                Karşımda bir güzel varlık,  "hoşgeldin" diyor..

10/10/..10