"İnsan beyni bir olayı kabul etmezse insanın canı yanmazmış. Yani eğer beyin bir sevdiğini kaybetmeyi reddederse, insan üzülmez ve ağlayamazmış. Buna tıpta şoka girmek deniyormuş. Karşı daire komşularının haber verdiği hastanedeki hemşire arkadaşları geldiğinde Nihan hâlâ sokak kapısı önünde elinde zarfla ve boş bakışlarla betona oturmuş etrafına bakmaktaydı."
s.31
---
Buradan kendisine sonsuz teşekkürlerimi bir kez daha sunarım.
Aynı gece saatin gongu on iki kere vurduğunda, ve ev halkı nispeten sessizliğe büründüğünde, sanki Gülsen Hoca'mın sınıfında sınava girecek heyecanlı bir yeni öğrenci edasıyla kitabın kapağını açıp, 282 sayfa içinde kaybolmaya başladım. Okudukça heyecanım tavan yapıyor, satırlar arasında durup, bir okuduğumu defalarca okuyup düşüncelere dalıyordum.
Emekli eğitimci, piyanist, yazar, ödüllü şiir kitapları ve romanlarıyla, herkesin kendi yaşantısından kesitler yakalayabileceği sanatçı dostumun yazdıklarını, sanki piyanoda çaldığı ezgiler ve saz semaileri dinlercesine hüzün ve keyifle okudum okudum... Bu kadim coğrafyanın sıkıntı ve izlerini... umudun nasıl yeşerdiğini.. sonbahar yaprakları gibi nasıl solduğunu ve hasret senfoni tınılarının hiç eksilmeyeceğine şahit oluyordum.
Aslında yeni çıkan kitaplardan zor etkilenen biriyim, yani mütevazi değilim. Çünkü dünya ve Türk klasiklerinin çoğunu okumuşumdur. Kendine has tarzı olan, samimiyetini ve yaşanmışlıkları okuyucuya yansıtan, şifresi olan kitapları okumayı severim. İşte bu yüzden, duygularının ve ince zekâsının niteliğini akıcı olarak sayfalara dökebilen Gülsen Hoca'mın hem "Albümdekiler" hem de "Cehennem Deresi" romanını, edebiyat klâsiği olarak yazım dünyasına armağan olarak görüyorum
"Hani bir yazı bir kitap veya bir anı yazmak istersiniz. Aklınızda vardır yazacaklarınız sıraya koymuş şablonu hazırlamışsınızdır ama başlayamazsınız bir türlü yazmaya. Yani o "başla" komutunu veren, siren gibi çağrışım olmayınca, onca birikim kaldığı yerde bekler durur dışarı aktarılmayı..."
s:266
Mehmet Osman Çağlar
---
Benim sevgili dostum Mehmet..
Çoğu zaman bir nesirde ya da şiirde, kendi yazdıklarımı okurken ağlarım ben..
Şimdi, dostlarımın kitabım için yazdıklarını okurken de engel olamıyorum izinsiz akanlara..
Sayfalarımda hayat bulmasına çalıştığım her bir kişinin acısıyla acı çektiğimi, coşkusuyla kederleri unuttuğumu anladığın için teşekkür ederim.
gülsenvarol
4 yorum:
Her yorumda farklı duygular yaşıyorum. Her yorumda kendi hissettiklerimi düşünüyorum yeniden. Yorumlayanın da yazanın da bir kez daha kalemine sağlık...
Sevgili can dostum Gülsen,
Yazdıklarım, sizin o eşsiz kitabınız için az bile, lütfen o duru ve içten gözyaşlarınıza izin veriniz.. Satır aralarına serpiştirdiğiniz şifreli imgeler, zaman zaman anaçgil duyguların kendi kendini sorgulayan aforizmaları, bazen agnostik kimliğe bürünmüş sezgilerin çatışkıları ile yapılan psikolojik analizler; 'Aşk-lar! ve buna benzer bir sürü şey... işte bunları içeren akıcı romanı dört-beş saat diliminde (sabaha kadar!) okumama hasıl oldu. Oysa yazımda da belirttiğim gibi kitap konusunda çok seçiciyim. Son zamanlarda o kadar sığ ve basit kitaplar basılmaya başladı ki, işte tam da bu dönemde yapıtınız yazım dünyasına damgasını vurup, taçlandırdı. Çok teşekkür ediyorum.
Şimdi yazmakta olduğum romanım için de kendime aynı temennilerde bulunmadan edemiyorum. Umarım sizinki kadar başarılı ve okunası bir yapıt ortaya çıkar.Ancak bir düşüncemi de belirtmeden geçemeyeceğim; kitabın sonlanması, sanki devam edecek gibi bir intibaya kapılmama sebep oldu. Yanılıyor muyum, bilemiyorum?
İyi ki varsınız, iyi ki yazıyorsunuz ve gönlüm üçüncü kitabınızın da çıkmasından yana... Sevgilerimle tekrar teşekkürler...
Güzel şeydir ağlamak sevgili Mehmet.. İnsanın Ruhunun camlarını siler.. bir anlamda gönlün temizliğidir..
Sizler de iyi ki varsınız.. yoksa benim varlığımın ne önemi olurdu? Biliyorum hatta adım kadar eminim ki senin sana doğum sancıları çektiren romanın da bittiğinde ilk okuyan ben olacağım.
İyi Bayramlar diliyorum Gülsen Hocam.
Yorum Gönder