PAYLAŞMAK İSTEDİKLERİM..

Paylaşmam gerekli diye düşünüyorum.. Sayfamın açılış nedeni de bu zaten.. güzellikleri, hüznü, mutluluğu paylaşmak.. Bu da benim ömrümde bir daha yaşayabileceğimden emin olmadığım bir mutluluk o nedenle sizlerle paylaşmak istedim..
Burada, zaman zaman bana gönderilen ve beni gökyüzünde dolaştıran, kitabımla ilgili yorumları paylaşmak istiyorum sizlerle.. Gönderenlere sonsuz teşekkürlerime sevgimi iliştirip sunarak..


Oğlum.. Benim şu an yaşıyor oluşumun tek nedeni oğlum diyor ki…

(I am Bad) yazdı:

Uzuuun uzun düşündüm ne diyebilirim diye... Bir sanat eserini yorumlamak o kadar kolay değil. O nedenle biraz da cesaretimi toparlamam gerekti.

Teknik anlamda diyebileceğim hiç bir şey yok. Cümle kurumlarındaki ahengi ben de bir gün yakalayabilirim diye umud etmekten başka elimden bir şey gelmiyor. Kurgunun akıcılığını ve mantığını nadiren başka kitaplarda bulabildiğimi rahatlıkla söyleyebilirim. Dile hakimiyet bu olsa gerek.

Biliyorsun kitabı ben daha önce hazırlık aşamasında da bir kaç defa okumuştum. Bu defa içinden cımbızla bir şeyler çekmeden koyverdim kendimi... Bir baktım bitivermiş roman. Hani her şarkıcının sanatçı olmadığı gibi bu kitap da bana her romanın bir sanat eseri olmadığını adeta ispat etti, anlattı.

Hüzünlendim, sinirlendim, sevindim, hepsi birden ve hepsi ayrı ayrı içimden geliverdi. Bazen bir köşeye bırakıverdim, sanki kitapmış suçlusu gibi.
Sonu bu denli vurucu biten bir hikayeye zor rastladığımı söylemem lazım. Böyle şahlanmış bir söylemi ancak böyle bir son bitirebilirdi diye düşünüyorum. Eline, koluna, diline, gözüne, parmaklarına sağlık... İkinci kitabını iple çekiyorum ve eminim o bundan da fazla ses getirecek.

Oğlun.

***

Bana mamy demesinden sonsuz bir haz aldığım ve onu tanıdığım için kendimi mutlu saydığım kızım, kuzum..Selen' im..diyor ki:



Mamim…


Gece yarısı olmak üzere, ve şu kendime ayırabildiğim birkaç dakika boyunca Albümdekiler hakkında biraz yorum yapmak istiyorum. Sanırım dün akşam bir oturuşta gece 3ü geçmek üzereydi ki bitirdim.
Kitabı okurken garip bir hisse kapıldım. İlk elli sayfada neredeyse 2 kuşak büyüyor, sanki buraları kitabın son bölümüne giriş yapmak için kullanmışsınız gibi. Sanki aslında orada bir yüzelli sayfa rahat varmış da, çıkartmışsınız gibi. Bu hissin sebebini son bölümü okuyunca anladım. Ve kendi kendime bu eleştiriyi hemen geri çektim. Çünkü Gülse’nin o incecik kısmı öyle yoğun, öyle “dolu”ki, hiçbirşey yazmamış olup da yalnızca o kısmı yayınlasanız bile yeterince oturaklı ve yüklü olurmuş. Hatta kitap bittiğinde, gülseden önceki sayfalar için minnettarlık duydum, okuyucu olarak.
Bize resmen bahşedilmiş. Bonus olmuş. Kısacası, son kısmı okumadan eleştiri asla ve asla yapılmazmış. Çünkü o tad, belki de yazarı tanıdığım için, bilemiyorum, okuyucuya gol atıyor. Son kısımda sarsıldım. Ve beni şaşırtan da bu oldu. Birkaç sayfa içinde aldığım şeyler, beni tamamen bambaşka yerlere götürdü, hislerimi karıştırdı, düşüncelerimi sarstı. Bu da kitabı bitirdiğimde bir kitaptan alabileceğim en hoş sarsıntılardan, kazanımlardan biri, benim için.
Kendi adıma, böyle bir kitabı size imzalatabileceğim için heyecan duyuyorum, tüm şahsi yakınlığımız bir yana.

Ama emin olun, çok etkilendim . Daha önce kitapta etkilendiğim şey şairane üslup, gözümde oluşan renkler vs iken, son kısımda çok kısa bir aralıkta derinime çok keskin bir dalış oldu, cümleleri böyle saçma sapan sıralayışım da bu derin dalışın bende bıraktığı etkidendir.


Öyle işte, daha fazla saçmalamadan durmalıyım.
Sizi seviyorum, en en derinden.
Bu hüzünlü ay’ınızda kalben yanınızdayım.


Sevgiler


***


Sonra benim zarif anjelikam yazmış.. Akgül' üm… demiş ki:

"Albümdekiler" i okumayı az önce bitirdim. Sonuç: Duygu olarak, içimde derin bir sızı, yanaklarımda ıslaklık kaldı. Ben çok üzüldüğümde söyleyecek söz bulamam, ancak ne hissettiğimi az da olsa, becerebildiğim kadar paylaşmak istedim.

 Kitap boyunca yoğunlaşan duygularım, 180'inci sayfadan sonra, gözlerimden akan sele dönüştü. Daha önce okuduğum hiç bir kitapta bu derece ağladığımı hatırlamıyorum. Sadece bir kaç damla gözyaşıyla selamladığım olmuştu belki ama, son sayfalardaki yazıları okuyamayacak kadar gözyaşı seli yaşadığımı hatırlamıyorum gerçekten. Yitirilen evlat ve aşk acısı, sonrası o müthiş yeteneğin kullanılamayacak olması, inanılmaz yoğunlukta etkiledi beni..

 Bu müthiş kitabınız için, gözyaşlarımla kutluyorum sizi. Albümdekileri hayata döndürüp, ölümsüzlük kazandıran bir yazarın önünde saygıyla eğiliyorum...

 Aklınıza, yüreğinize, ellerinize sağlık..

****

Ve… ve benim görmeden sevebildiğim ender insanlardan Nihansum var sırada ..
Pek çok müştereklerimizin olduğunu fark ettiğimiz ve birbirimizi tanımak için sabırsızlandığımız..

Subject: ???  Diyor ki :

Üç tane soru işareti.. İlki ne diyeceğimi bilmediğim için, ikincisi ne hissettiğime emin olamadığım için ve sonuncusu yüzünü bile görmediğim bir insana nasıl böyle bir yakınlık ve sevgi duyabildiğime şaşırdığım için...
Ben bittim bu akşam, darmadağın oldum, annemle babam inanmaz gözlerle bana baktılar, coşkulandım, onlarla paylaştım, sizi tanıyorlar artık, ağladım, kendime inanamadım, nadir ağlarım çünki. Ve sonra kendimi bilgisayar başında buldum. Şu an burda olsanız nasıl sarılırdım size...


Şu an kalbimdeki bu kabarmanın nedeni kitabınızı bitirdim az önce. Eğer son 2 günüm çok yoğun ve koşturmalı olmasaydı aldığım gün 5 Mart da bitirirdim. Bugün izin günümdü ve tüm gün sokaklarda işlerimi halletmeye çalıştım eve gelir gelmez kitabınızı okumak istiyordum. Kayra uyusa da okusam dedim Allah biliyor ya.. Mahvoldum son bölümde, gerçekten ne diyeceğimi bilemiyorum. Bu aslında benim kafamda sizinle ilgili oluşan parçaların birleşmesiydi bir anlamda. Daha yanıtlanması gereken çok soru var belki ama sadece şunu söyleyebilirim; Tanrrı'ya bir şekilde yollarımızı kesiştirdiği için minnettarım. Çok karışık ve tuhaf duygular yaşıyorum şu an, tesadüf desem değil, başka birşey, ne olduğunu da bilmiyorum. Umarım çok saçmalamadığımı düşünmezsiniz, içimden ilk geçenleri yazıyorum.


Lütfen çabuk gelin.
Nihan


                Ve.. bana gelen ilk mail.. beni ağlatan… oğlumla paylaştığım.. duygulandığımız..
Vakur dost..

Tufan Genç dedi ki: 

Mükemmelsiniz!
Ve albümün kapağını kapadım sevgili hocam…

Sebebini çok iyi bildiğim ve engel olamadığım gözyaşımla başlamıştım okumaya,tıpkı bir mahkuma kesilen cezanın aslında geride bıraktığı ailesine kesilen bir ceza olduğunu bildiğim gibi.Savaşların aileleri nasıl parçaladığını ve gerçek acıyı geride kalanların çektiğini çok iyi bilenlerdenim,bu sebebden Hafız Ali'nin ve geride bıraktığı ailesinin yaşayacağı dramı hissetmişti göz pınarlarım.


Soluk soluğa okudum,hissettim ve yaşadım,çocukluğum da kıymetini bilemediğim Aga radyosunun hayatlarımızda ne denli önemli rolünü keşfettim, bahsi geçen mekanların vurdumduymaz tavırla çiğnediğim yollarını düşündüm,üzüldüm,utandım.


Sevgili hocam, Albümler kendiliğinden dizilir diye biliriz aslında,ama bazı resimler vardır'ki sayfadan söküp çıkarmak zorunda kaldığımız,hayatın akışını ne denli değiştiriyormuş meğerse.

Ben muhteşem bir hayat hikayesi okudum,hüzünleriyle,sevinçleriyle ve gerçek acıyı hissettim ruhumun derinliklerinde,onca başarı sevindirsede beni,eksik kaldı,tıpkı albümdekiler gibi eksik kaldı yüreğimin bir yeri.
Bunu samimiyetle söylüyorum sevgili hocam,çok etkilendim ve bu kitabınızı çok beğendim,sizi tanımış olmanın gururunu şimdi daha bir keyifle yaşayacağımı bilmenizi isterim,şimdi yaradandan diliyorum tüm güzellikleri üzerinizden eksik etmesin.
Saygılar sevgiler.

Tufan



****

Daha çok var yollanan.. sıralı sırasız.. zamanlı zamansız yazmak istediğim.. Farklı zamanlarda belki onları da yazarım.. izin verirlerse!
(Ah.. evet bir de yollanmayan bir yorum  var! özel olduğunu bilemeyen.. kitap daha basılmadan okuyan!.) 


Şimdi canlı bir haber vermem gerekiyor!!!!


Bugün Arzu ile tanıştım… Arzu Sarıyer ile..  o mükemmel öğretmenle. Ve onu dünya güzeli kızı Özge ile.. Sonra yağmur altında bir saat beklediğimiz(bunu yazmazsam çatlarım!) aile dostları murat’la.. ki bu meslekdaşımı da “sessiz koy ya da şiir koyu” olarak tanıyoruz blogtan..


Kadıköyde buluşup benim eve gittik.. Saatler saatler zannettiğimiz ama bir dakika gibi geçen süre içinde konuştuk konuştuk… kahkahalarla güldük.. piyano eşliğinde şarkılar söyledik.. Duygulandık… başlarımızı çevirip yaşları gizledik… Fotoğraflarla belgeledik sevincimizi.. Ve unutulan güzellikte, fakat unutulmayacak yoğunlukta bir mutluluk yaşadık..

 (özge ile..)

Sırada Ankara dönüşü yazacaklarım var.. merakla ve heyecanla beklediğim!!!...


(Arzu'm ile..)

                                         Arzu Sarıyer ve Murat Doma ile