Nihan ÖZDEMİR.. diyor ki..

Gülsen Varol - "Cehennem Deresi" 

"Bir romanın gücü nereden gelir? Dilinden mi, kurgusundan mı, kahramanlarından mı?
Bana göre bir romanın gücü bunların hepsini içerir ama en çok o romanın okuyucuyu içine çekmesinde gizlidir gücü...

Bir roman okudum.. önce Karadeniz'deydim. Karadeniz'in çalışkan ve mağrur insanlarının arasında hissettim kendimi, daha ilk bölümde "Ve artık bir şehitlikleri vardı" cümlesi ile ilk okuduğumda gözümden bir damla yaş süzüldü. Sonra kendimi Antalya'nın sıcağında, Norveç'in uzun gündüzlerinde, Suriye'nin kurak sıcak ikliminde buluverdim. Diyardan diyara savurdu beni roman; Cehennem deresi..

İsmini ilk duyduğumda bendeki etkisini hatırlıyorum da, ismi ile içeriği çok fazla bağdaşmıyor gibi görünse de ya da sadece bir coğrafi yer ile tanımlanmış gibi dursa da aslında herkesin kendi cenneti veya cehennemine ve bunu bu dünyada yaşarken hissetmesine bir atıf var diye düşünmüştüm.

Hani bazen bu kadarı da fazla diye düşünüveririz,  nasıl olabilir böylesi bir tesadüf deriz. Aslına olan tesadüf değil, tesadüf kılığında gelip geçendir. Ben Cehennem Deresini okurken en çok o tesadüfün varlığını hissettim, işte şimdi yine sahnede dedim ve böyle düşününce de şaşırmadım olayların kurgusuna.

Cehennem Deresinin bana göre en başarılı yanlarından biri "insanca" veya "insana dair" duyguları içerisinde barındırması. Seven insan, sevdiği nasıl görünürse görünsün kabullenendir düşüncesine inat gerçekçi bakış açısını okuyucuya sunan gerçek bir kurgu. Okurken satırlarında çığlık attığım, aşkın coşkusunu tüm benliğime kadar  Akdeniz'in sularında sanki ıslanarak hissettiğim bir roman.
Kalemin gücü, dilin ustalığı, ince dokunuşlar zekice cümleler artık bunları tek tek sıralamaya gerek görmüyorum. Sadece şunu çok net söyleyebilirim ki hissettiren bir roman Cehennem Deresi, okurken sayfaların arasında kendimi unuttuğum, kendimi orada o anda hissettiğim ve her duyguyu kendim yaşamışçasına paylaştığım zaman zaman karakterlerine kızdığım bir roman..

Canım Mamy' im Gülsen Varol'un ilk romanı Albümdekiler' i okuduğumda hemen bilgisayarın başına geçip şu cümleyi yazmıştım; "Masal kahramanımı buldum"... Ve şimdi o masal kahramanı hep yanımda hep benimle.. dahası onun kahramanlarıyla ve yeni romanıyla da birlikteyim. Hissederek, yaşayarak okudum Cehennem Deresi'ni, benden bir parçaydı sanki...  Benden bir parça olduğu kadar aslında yaşamın da ta kendisi; yaşamda da mutlu sonların olmadığı düşüncesinden hareketle... Beni sersemleten sonu, olayların baş döndürücü ve tesadüfi gelişmesi; hayatın ta kendisi...

Kaleminize ve hissettirdiğiniz her gerçek duyguya teşekkür ediyorum.

 Nihan ÖZDEMİR
---

Yıllar önce okuduğum bir kitabın kapağında, "Tesadüf, Tanrı'nın insanlara görünmeden geçip gitmek için büründüğü şekildir" diye yazıyordu.. Onu okuduğumda, yazarın beni nereden tanığını düşündüğümü hatırlıyorum. Çünki bu cümle benim cümlemdi!.. Seni tanıdığım gün de söylemiştim. Seni "kızım" zannedip feleğimi şaşırdığım gün !..

"Sen" in değerin, sadece o bahse konu 'tesadüf ' ün armağanı olduğun için değil, ruhundaki el değmemiş güzelliği gördüğüm için..

Yazdığın yorumu bir başkasının gözü ile okuyunca abartılı buldum. Sonra bir yengeç olarak, başka bir yengeçin yorumunu tekrar okuduğumda, yetersiz kaldı :):) 

Teşekkür ediyorum Nihan'ım.. Her şey için.

gülsenvarol