Belki yeniden okunmak ister.. "OKUNASI MEKTUPLAR" !! .. diye düşündüm.

 

Bilinen bir yazılış şeklidir anneye ya da babaya yazılan mektuplar… ister yaşasın, ister göçüp gitmiş olsun.. itiraflar, sır olma gerçeğini ortadan kaldırsa da, her okuyan adına yazılmış paragraflar içerse de, ve hitaptaki kişinin yazılanlardan asla haberi olmayacak olsa da.. yine de gayesine hizmet eder bu yazılanlar..

Sanki hayâl ürünleri rafından yeni inmişçesine roman tadındadır.. Her bir satır bir ok olarak, her nerede olursa olsun sahibinin kalbine odaklanmıştır ve hedefi mutlaka bulacaktır.. Bazen, hedefi bulsa bile, ortada bir kalp bulamayan ve darmadağın olan satırlar da vardır.. sahipsiz.. kırık.. ortalığa düşmüş!!

Yine de  günlüğünün, bloğunun ya da   yüreğinin içindekilerini, yüzüne söyleme cesaretini bulamayan veya söyleyeceklerini söyleyecek yüzü bulamayan hemen hemen herkes, böyle anneye babaya sığınıp yazar dururlar.. anlayan anlar.. anlamayan?..


...  Anlamayan;  o "mektuplar" ın   romana dönüşmesine
     sebep olur!..

***
               ...cd çalarda Candan Erçetin’in son şarkısı çalıyordu devamlı.. bitip bitip başlıyordu şarkı.. “Bitti buraya kadarmış!!...” diyordu .. içli ağlamaklı!.. “ne yaptım biliyor musun?” diye soruyordu, ne yaptığını sormayana!! Anlatıyordu yaptıklarını feryat figan!! "yalnızlık çektim.. pişman oldum.. kimseye söylemedim.. avuttum kendimi".. Sonra yarı mahcup ”Sigaraya başladım yeniden” diyordu!!
            Kalktı camı açtı.. karanlık ve hava, birbiri ile yarışa yarışa doldu duman dolu odaya.. dönene kadar açık bırakmaya karar verdi pencereyi. Dönene kadar?? Birden, henüz hiçbir yere gitmediğini sadece gitmek istediğini hatırladı!

           Camın önünde durup karanlığı seyretti bir süre, hani “yangında ilk kurtarılacak” yazar ya bazı resmi dairelerde, çalışanları anadan doğma enayi kabul ettiklerinden; canını kurtarmak varken dolaptakilerini kurtaracak bir bahtı kara var mıdır diye düşündü durup dururken… nerden aklına gelmişti şimdi bu? Düşüncesine güldü! Sonra, “ben gittikten sonra açılmadan yakılacak” yazsam, bu cildi kırık eski kalın defterimin üstüne… acaba kaç kişi yarış ede ede okur birbiriyle diye düşündüğünü hatırladı!.. yine güldü!!
         Ve o güne kadar her aklına geldiğinde, her aklına geleni yazdığı mektuplara, bir yenisini eklemek için eğilip kalın eski ve ağır o ciltli defteri dolabın altından çıkarttı..



(1. mazruf)
Vakit artık çok geç anne ...


Zor durumdayım anne.. ve yalnızım. Bu sefer gerçekten yalnızım. Ve bu sefer gerçekten zor durumdayım.. Unuttuğum çaresizliğin yüzünde, kendi yüzümü seyrediyorum.. Korkuyorum anne.. Ben.. Evet ben korkuyorum! Hiç bu kadar senin yokluğunu içimde hissetmemiştim. Sen gideli kaç yıl oldu unuttum.. Seni kaç bin kere hatırlayıp aradım.. onu da unuttum.. Ama seni hiç unutmadım anne.. senin sevgini, gücünü, aklını, mantığını, iradeni.. o görünmeyen bagetini!! Şimdi belki de ilk defa benim onlara ihtiyacım var, benim sana ihtiyacım var anne!.. Sen, “ne zaman istersen bana yaz” demiştin..hatırladın mı? 16 yaşındaydım.. ve sen yüreklerimizi bura bura gittiğinde de 36 ..
        Ben sana sen gittikten sonra da yazdım.. Bugüne kadar sana yüzlerce mektup yazıp anlattım.. sonra kitap haline getirdim sana anlattıklarımı, kimsenin okumayacağı!!.. Dünyadaki en kalın, yazılanların içine sığmadığı bir kitap.. Hep sana anlattım... hep sordum... ama sen sorduklarıma cevap vermedin hiç.. senin yerine, “annem ne cevap verirdi acaba?” diye düşünmekten beynimde ur oluştu anne..
        Nelerle başa çıktım.. neler başıma iş açtı.. Hangisi onulmazdı hangisi unutulmaz?.. hepsini açık açık anlattım sana.. "sen bana benziyorsun, her güçlüğü yenersin o nedenle seni fazla merak etmiyorum" derdin.. ağlardım.. gücüme giderdi.. merak et beni isterdim!..
           Ne çok yıl geçti üstünden.. bir ömür geçti .. ve ben sana benzediğimi hiç unutmadım. Şimdi tıpkı senin gibi her akşam güneş battıktan sonra alacakaranlıkta piyanomun başına geçiyorum.. o çaldığım, o kalın ciltli notalardaki her bir çevirdiğim sayfa, ruhuna yolladığım dualarım benim..  
          Ama şimdi sen yoksun ve ben ilk defa sana benzemenin yolundaki kavşakları karıştırdım .. sen olsan, hangisinden dönerdin anne??


          Yazacaklarımı da karıştırıyorum ilk kez.. Kendime anlatamadıklarımı sana nasıl anlatayım?.. Anladın mı neden  zor durumdayım anne?.. Eriyorum ben!.. Taşımakta zorlanıyorum artık itiraf etmekte zorlandıklarımı!.. Ağır gelenler ağrıma gidiyor anne.. Kendimle barışık değilim artık.  Hiç tanımadığım bir ülkede bilmediğim bir adres arıyor gibiyim.. ayıpladıklarımı niye ayıpladığımı sorguluyorum.. yok hayır bu doğru değil anne.. onların pek çoğunu şimdi ben yaptığım için kendimi sorguluyorum .. yargılıyorum .. mahkûm ediyorum kendimi anne ama hiç bir duvar hapsedemiyor beni..

         Acı çekiyorum.. 

Ben, bu değilim.. Bana yardım et.. .. çağır beni!