"Nasihat" .. mı, "Vasiyet" .. mi?

“Nasihat” denen anlatıma EZEL den beri illet olurum.. Hangi konu ile ilgili olursa olsun.. Yaşanmamış olayların iyi veya kötü olduğunu bir insan yaşamış gibi anlatıyorsa ona “ukala/bilmiş” denmesinin sebebi de budur!!  Belki de bu nedenle, ne dendi ise aksini yapıp aklımca ukalalara yanıldıklarını ispatlama gayreti içinde olduğumu hatırlıyorum zaman zaman!..

Düşünemediğim tek şey, anlatan kişilerin anlattıklarının hangisinin kulaktan dolma, hangisinin yaşanmış olduğunu bilemeyişim. Onların mı ifade ediş şekli kusurluydu, yoksa ben mi anlama özürlüydüm ki, söylenenlerin doğru olduğunu, söylendiklerinden 50 yıl sonra kabullenebildim. İster sağlıkla ilgili konularda olsun, ister duygusal konularda ..

Belki de bu nedenle her kim olursa olsun, yakınlarıma arkadaşlarıma veya dostlarıma, adı nasihat olması gereken bir şey tembih ederken, mutlaka geçmişe doğru gider oradan gerçek olayları yaşanmışları günümüze taşırım.

Bilmenizi istediğim, anlattıklarımın pek çoğu gerçektir, yaşanmıştır, masal gibi anlatılışı ile NASİHAT olmaktan çok öte insanın ciğerine işleyen gerçek yaşam kesitleridir ve en önemlisi paylaşımdır!

Bu nedenle her kime yapması veya yapmaması gerekeni söylemek istesem, açarım geçmişin sayfalarını anlatır anlatırım.. ve o kulağa küpe olduğundan  emin olurum.

 ***

Eskiden sözümü dinlerdi gözlerim.. ağlamayı yasakladığım için bir avuç biber atardı oyuklarına yanar yanardı.. yine de akıtmazdım yaşlarını.. Bugün bile nedenini bilmem.. belki de hâlâ itiraf etmeyi yediremediğimdendir kof gururuma o yasağı kaldıramayışım. Bilemedim, gözlerin de ihtiyacının biriken sularını dökmek olduğunu.. Boşaltınca damlalarını, oyuklarının hava aldığını, rahatladığını, daha berrak gördüğünü, içine izinsiz giren tozu çöpü temizlediğini.. Bilemedim!

Ve..  ben bugüne kadar, ağladığımı hiç fark etmeden, fark ettiğimde de hiç aldırmadan saatlerce ağladığımı pek hatırlamıyorum.  Hiç engel olmadığım için.. aklıma engel olmak gelmediği için.. hâtıraların bir kapısından girip diğerinden çıkarak dolaşırken.. "nasıl bilirdiniz" sorusuna içimden ilk defa "sana ne" demek geçmeden avazım çıktığı kadar "İYİ" diye bağırırken ve "hakkınız helal olsun mu" gibi tepki verdiğim soruya " helâl olsun" diye haykırırken kesintisiz akan yaşların coşkusuna hiç engel olmadan yolcu etim ablamı dün.

Söylemek istediğim, ister nasihat ister vasiyet olarak kabul edin, kadın veya erkek,  her birinizin kulaklarına küpe olmasını istediğim, canınız ne zaman ağlamak isterse, ki siz değil gözleriniz bilir o zamanı, bırakın aksın o biriktirdiğiniz ya da hiç akıtmadığınız yaşlar.

Demem o ki, yüreğinizin isyanlarına engel olmayın.  
Yoksa bir fotoğrafta takılı kalır ağlar ağlarsınız..