Tescilli aptallık.. ah... AŞK !..

 

 Bugün yine ender günlerimden biri.. uzun bir süre kalkamadım piyanomun başından. Artık eskisi kadar sık gelmiyor müzik nöbetlerim.. Nedense bende çok ayrı bir yeri olan Nihavent semai  çaldım durdum takılmış kırık plâk gibi akşam ezanından sonra..

Sonra .. Yeni yılı kutlamak için, güzel, esprili duygusal bir yazı yazmak istedim.. Ve.. aman Allah'ım ! .. bir de baktım .. ve yeni yıla girdiğimizi hem de ilk ayın neredeyse bitmek üzere olduğunu gördüm..


Derin bir nefes aldım önce..  Sonra, arkama yaslandım ve  belki, bitenle başlayan arasında artık bir fark olmadığındandır bu unutkanlığım diye kendimi avuttum. Sonra da, yıllardır eskisi ile yenisini karıştırdığım diğer kutlanan yeni yılları(!) düşündüm kulaklarımda tekrarlanan, ve şu an dinlemekte olduğunuz fon müziği nihavent eşliğinde!.

Özlediğim yılları...

Nasıl yaşandığını bir daha hiç hatırlamak istemediğim yılları..

Beni yaşadığıma pişman eden kahır yüklü olan yılları..

Ve.. yakın bir geçmişte, unuttuğum mutluluğu hatırlar gibi olduğum anılarla dolu olan yılları..

Elim klavyenin tuşlarında, öylece tek bir harf yazamadan durdum.. bekledim.. Sonra hayale daldım.. saatlerce o hayallere davetsiz gelenleri seyrettim!..

Beni tetikleyecek ve yazmaya başlamam için  sebep olabilecek bir huzme yakalayamayacağımı anlayıp, tam bilgisayarı kapatırken, yakın bir geçmişte yeni yılları nasıl karşılamışım acaba diye düşündüm.. ve "Kayıtlar" a tıklayıp, 2007//08/09 ve 2010... ve daha sonraki  yılların kayıtlarına, yani "mazi" olan o günlere tedirgin yumuşak bir iniş yaptım!

Hem blogcudaki hem de bu blogdaki yeni yıl yazılarımı okudum.. Mesela, 2010 yılının son gecesi, yeni yıl için yazdığım, "2011 adet yıl"   başlıklı yazımda neler yazdığımı unutmuş gitmiştim ama birden bu sayfamın bir gün içinde tam 33 kez okunduğunu kayıtlarda görünce ve bu okuyan da aynı IP numaralı kişi olunca.... merak ettim!!! Zülfü yâre mi dokunmuşum acaba dedim.. ya da benim gibi eskinin kıymetini bilememenin pişmanlığını mı yaşayan var? Hatta bir an tereddüt ettim tekrar yayınlamayı düşündüğüm yazımı mı yoksa bu tekrar tekrar okunanı mı yayınlasam diye..
Sonra baktım,  burada yayınlamak istediğim yazımı da 28 Ocakta yayınlamışım!! gerçekten garip bir hissi kablel vuku bu diye düşünüp, kendi yazdıklarımın diyemem ama, yazdığım bu yazıya yapılan yorumların etkisinden de yine uzun bir süre kurtulamayınca.. ve konu da ASLA güncelliğini hiç kaybetmeyen bir tescilli aptallık olunca, yazdığım ve her okuyanın farklı yorumladığı, bir anlamda kendi duygularını ifşa etmeden müdafaa ettiği yorumların şaşırtıcı etkisi ile, okuduğum bu yazımı tekrar yayınlamaya karar verdim..
Diğerini merak eden olursa, nasıl olsa sayfamın en sonundaki arşiv kayıtlardan 2011 yılını bulur, 33 kere olmasa da bir kere okur diye düşündüm..

Uzattığımın farkındayım ama kısacası, bu yeni yılın ilk , ama ilk ayın/son yazısı, eski yıllara ait olsun ve hiç eskimeyen bir konu içersin istedim.. Hepimiz için!

ŞİMDİ.. Yaslanın arkanıza.. Her birinizi kucakladığımı ve

yeni yılınızı tehirli de olsa kutladığımı düşünün.. Sonra da yumun gözlerinizi..
hatırlamak istediğiniz veya unuttuğunuzu zannettiğiniz "dün" lerinize bir nihavent peşrev eşliğinde yumuşak bir iniş yapın!..

 

                                                                                28/0cak/2010

 

AŞK!

 

 İnsan genelde nelere alıştığını önceleri anlayamaz, daha doğrusu fark edemez .. O hoşuna giden, veya kendisine huzur, neşe, coşku, mutluluk veren her ne ise, onun ortaya çıkışını, kendisine ulaşmasını, heyecanlandırmasını ve etkilemesini son derece doğal ve rutin kabul eder.. Olması gerekiyor ki.. oluyor gibi algılar.. veya dokunursa bozulacağından korkup hiç dokunmadan kendi akışı içinde izlemeyi yeğler...

Aklının ucuna bile gelmez, bu akışın gittikçe ruhuna yöneldiği... Veee bir gün bu akış kesilince... yani, o her gün veya her an ruhunda duyduğu müzik susunca.... okuduğu satırların da son bulduğunu anlayınca... ya da artık ona özel hiç bir hatırlanış söz konusu olmayınca.. önce mide kaslarında başlayan gevşemenin bir süre sonra tüm beynine yayılacağını oradan sinir sisteminde ummadığı ölçüde tahribat yapacağını bir anlamda dengelerini sallayıp yer değiştirebileceğini bilemez.

Bunun adına ilk başlarda "ALIŞMAK" denir..
Sonraları, "AKILDA YER ETMEK" denir..
Daha sonraları "ETKİLENMEK" denir...
Gönülden çıkmamacasına yer ettiğini fark edene kadar (hayran olmak, saygı duymak, düşünmek, coşku yaşamak, yarenlik etmek..) vs. gibi tanımlarla etiketlendirilir..

Ve sonunda tüm bunların hepsinin, bir maya oluşturup, kabara kabara, kalıcı - ezici - tahrip edici - savurucu - sükûn verici - ölümüne mutluluk dağıtıcı -kök hücreleri onarıcı haliyle ortaya çıkardığı duygunun adının "AŞK " olduğu kafasına dank edince de panikler!..

Ve ilk olarak önce kendisine inkâr eder... yarattığı ilk fırsatta da kaçar.. ama yine, itirafı da kendisinedir..

Siz siz olun, hangi evresinde fark ederseniz edin bu değişimleri, kendinizi o kadarıyla mutlu edin. “alışkanlık” olarak mı, ya da “etkisi altında kalmak” olarak mı isimlendirdiniz.. tamam! oranın hazzını yaşayın derin derin..

Eğer bu evreleri yaşamamışsanız da üzülmeyin.. Siz şanslı bir insansınız demektir!

Şanslı bir duygusuz!..

Ben zaten bu güne kadar mutsuz ve aşık olan bir aptal görmedim!..