.. kapıya bıraktım "Pişmanlıklarımı"...

Ne zaman dinlesem ağlarım.. yok! yok hayır olmadı. Aman Allah'ım ne kadar basitleştirdi bu cümle, o yoğun o anlatılamayacak kadar güçlü olduğunu düşündüğüm duygularımı..
İfademde mi çarpıklık başladı, yoksa duygularımda mı yetersizlik var?
Halbuki yazsam sayfalar dolar diye düşünmüştüm bir yandan ağlarken!! Ne kadar basit ve ne kadar kolay ve nasıl sıradan geldi bana şimdi bu ifade.. “ne zaman dinlesem ağlarım” .. yok olmadı!. Çünki ben ne zaman çalsam da ağlarım La cumparsitayı!..

 Yaşamımdaki tüm pişmanlıkların dile gelişidir sanki.. tango ritmi ile hem okşayan hem döven!.. Bu nedenle her iki bloğuma da fon müziği yaptım bu aralar gidip gelip çaldığım! Her çaldığımda, zor kapattığım o dört odanın kapılarını açan!!

Dört odası var
harman yerine dönmüş
yüreğimin.
Gece oldu mu,
çocukluğum sarkıyor
pencerelerinden
düştü düşecek!..  
 

demişim bir şiirimde.. 

O odaların hangisini açsam sanki dün çıkmışım gibi içinden.. hatta az önce o odadaymışım gibi.. bu yüzden sarkıyor pencerelerden o çocuk.. Bu yüzden sarkıyor, yüreğimin pişmanlıklarında kaybolan o çocuk!..

Çocuklar düğünü sever.. hele kırda yapılanı .. hele de yalınayak olursa damatla gelin!

Kendi düğünümde de, az önce “evet” dediğim kişi ile dört el piyanoda bu dinlediğiniz(eğer tıkladıysanız videoya) tangoyu çalışımızı düşündükçe .. Üzerimde, Samsun’da o yıllarda ilk defa görülen kısa gelinliğimle.. gelinliğime nispet, uzun saçlarımla yarışan metrelerce tülden duvağımla, yarım asra yakın uzaklardaki bir 22 haziran'ın ıslak nemli havasıyla!! Nasıl hak vermem o pencereden sarkana!.. nasıl kızarım çeneme kadar akışından haberdar olamadığım kağıdıma damlayanlara?? 
 

İşte bir el dokunuyor omuzumuza.. annem, “sıra bende, hadi bakalım siz dansa” diyor… Ve biz... o rum kilisesinden bozma evin arka bahçesinde… kır gibi yeşilliklerin ve papatyaların ayak bileklerimize sarıldığı o bahçede, çardağın altındaki betona taşınan piyanoda, annemim çaldığı La'cumparsita eşliğinde uçarak.. ritim aksatmadan, figürler ekleyip, yalınayak dans ediyoruz..
Tango bu! Ritminin gücü ile, pişmanlıkları

tokat gibi insanın yüzüne çarpan.. Nasıl ağlamaz insan?

Çok acı
hem de çok zor                                                            
herkesi sen sanmak..

Ve parçalanan bir yürekte                                         
senden bir parça aramak...
Oralarda bir yerdesin biliyorum
bulmam an meselesi seni..
Kalbim

adını tempo tuttuğunda
anlıyorum ki,
geri almayı unutmuşsun kendini...

demişim benliğimden çıkıp kendimi seyrettiğim bir gün!.. Sizlerde de olur mu bu? yani kendinizi kendiniz değilmişsiniz gibi seyreder misiniz? Bazen hayran olurum kendime .. ve kendimi affederim pişmanlıklarımı def edip.. ama çoğu zaman kendime tahammül gücümü aşar, Hülâgû Han’ı düşünürüm.. “Beni candan usandırdı/cefadan yar usanmaz mı?" diye sorar sanki Nedim!.. ben, beni bu duruma sokan kâfirleri hatırlarken..

Sonra bir gün .. canımı yırtıp kanatan o pişmanlıklarımı çiçeğe dönüştürüp, “Can mısın canan mısın kâfir” diyemediğim için, "sen, aklımdaki çocuk, yüreğimdeki dev" dediğime, seslenivermişim 'gitme' diye..
 
Ne olur gitme çocuk..
Bak,
gün be gün sönmekte
adına ömür denen
umudun ucundaki mum.
Ne olur gitme..
Bilmez misin ki sen,
tüm yollarımdan gelen
tek yolcusun..
 

Hiç durmadan aklıma üşüşen cümleleri hizaya sokmaya sıraya dizmeye çalışıyorum.. şiire benzemeleri için değil, şiir gibi akılda kalıcı olsunlar diye.. Hasret ile Vuslatı anlatmak istiyor kalemime üşüşen duygular.. bir kavga başlıyor tüm kılcal damarlarımda.. Benim, sadece kalemin yazdığı yanlışlara değil,  yazamadığı doğrulara da tahammülüm yok!

Yazdıklarımda , ister nesir ister şiir olsun belki beynimi yarar gibi dikkatim bu yüzden..  Biliyorum ki hasret, o hasreti çekileni sevindirir.. vuslat ise o hasreti çekeni.. İstiyorum ki, şiire dönüşmese de şiir gibi güzel olsun bu duygular.. kavuşma ümidi olan ya da kavuşmasız ayrılıkları dile getiren şiirlerin yazılması için şairin acı çekmesi mi şart?.

Vuslat,
şairin ölümü değildir..
Hasret,
hasreti çekileni,
Vuslat,
hasreti çekeni sevindirir.. 
 

Güncelliğini hiç yitirmeyen duygulara, duygu yüklü her yüreğin, demir atacağı bir limandır şiir. 

Sancı çekiyorum yazamadığımda… kıvranıyorum. Doluya koysam almayacak biliyorum. Boşa koysam… zaten  hepsi boşta!  Karar vermek!… “yapmamaya” karar verdiğinde, adına karar verememek denen!. Ya da yapmaya karar verdiğinde, yapmamak için verdiğin kararı bozduğundan, adına kararsız denen!.. Hadi burayı bir daha okuyun ne olur.. ve hâlâ anlatamadığımı anlatabilmek için çektiğim sancıları anladığınızı söyleyin bana..
 Hiç pişman olmadığını söylediğin kararların için üzülmezken, kararsız kaldıkların için yıllarca gözyaşı dökmen… “keşke” lerin birbirleri ile yarış ederek.. seni ezerek.. beynine hücum edişi! Aslında, verdiğine hiç üzülmediğini zannettiğin  o kararlar içindir.. Sor yüreğine .. bak sor istersen.. kimse ile paylaşmana gerek yok.. hani unutamadığın.. aklının duvarından hiç silinmeyen o gölgeler için hiç pişman olmadığını söylediğin ya da düşündüğün, kararlarına bir bak.. ve dürüstçe fısıltı halinde konuş içindeki zavallıyla veya zalimle.. yüreğinin sancılarını dindir.. Pişmanım de! Yaptığın ya da yapmadığın için! Sebep her ne olursa olsun “iyi ki yaptım” de! ver/eme/diğin kararlar için. Bir kere olsun dürüst ol. Kendine!

Sancılar esir alınca beyni, adına pişmanlık denen solucan, iğrenç kıvrımlarıyla başlar bir uzayıp bir kısalarak yürekten beyne yürümeye.. Ben o solucanı tanırım.. pis bir şeydir.. kusası gelir insanın.. "ben mi"? diye başlayan soruları kendine sordurmaya başladığında.. “ben mi yaptım” .. "ben mi yazdım”.. “ ben mi gittim”.. ”ben mi o iğrenç kaftana büründüm?” diye..
 
Herkesin farklı, ya daha yoğun, ya daha masum parantez içleri vardır eminim.. ama vardır! Ve adına "pişmanlık" denen o iğrenç solucan, herkes için aynı şekilde bir kısalıp bir uzayarak sürünür yürekten beyne.. temposu... ve süresi herkeste aynıdır!..
Keşke,  kimi bir ukde gibi aklımda kalan ve şu an şuradaki satırlarda doğaçlama sizlerle buluşan  şiirlerim gibi gün ışığı görebilse o solucanlar..

Okuduğumu beğenmediğim, hatta hatalı bulup sildiğim nice şiirlerime üzülüp pişman olduğum bir gün yazdığım, beni rahatlatan ama neşterden daha keskin olan pişmanlıkları unutturamayan şiirimle.. bu, geçmişin görüntülerinde daldan dala atlayıp yorulduğum bugün, "hayâller gerçek olsaydı.." dediğim bu şiirimle bitireyim en iyisi pişmanlık çiçeklerimi yüreğimin kapısına bırakıp!.. 

Ben şairim!
İstersem,
diz üstü çökertip seni
Af diletirim!.
Ben şairim,
istersem,
uçarak gelecek kadar seni,
kendimi özletirim!..
Kalem de benim,
kâğıt da..
Bir başlarsam yazmaya,
ikinci satırda seni
kendime aşık ederim!

Ama,
varmıyor bu hayâli “gerçek”

demeye kalemim..
Senin sevdana tutsak olsa da yüreğim,

Ben

Gülsen’im!