rüyalar kırpılınca..yıldız olmuyor!!

 Oturduğu yerde geçen zaman fazla olmalıydı.. öylece dalmış, denizdeki oynaşan ışıklara bakıyordu.. Kucağında duran boş defter ve elinde oynadığı kalem ilişti gözüne.. Aklından geçenleri yazdığını farzedip, artık yazı da yazamaz olmuştu.. Ama bu gece ona mutlaka yazmalıydı!..
Kanepede yarı uzanmış vaziyette ve televizyona arkası dönük oturuyordu.. Zaten televizyon da açık değildi.. “Ben televizyondaki tüm programları seninle beraber izliyorum biliyor musun?..” diye başladı yazmaya.. Yine dışarıdaki muazzam manzaraya takıldı gözü..

Chopin çalıyordu!!  Kulağı, o piyanonun uçuşan tuşlarında, gözleri, denizde yakamozlarla yarışan Sultan Ahmet'in minarelerinin denize vuran ışıklarında.. Aklı, .. artık onun nerede olduğunu hiç merak etmiyordu.. hatta aklı olup olmadığının bile eskisi kadar  önemi yoktu artık!!.. Dolunay tüm haşmeti ile girmişti  evine ve karanlığına ışık tutuyordu..

       ve..  devam etti yazmaya… “hatta izlemiyoruz, dinlemiyoruz.. senin haberin yok. aklımıza ne geliyorsa onu yapıyoruz .. televizyon kendi kendine konuşup duruyor.. bazen el ele konuşuyoruz hiç sesimiz çıkmadan!. Bazen dilsiz kavgalarımız oluyor.. sonra sarılıp birbirimize gidip kestane kavuruyoruz.”


       O anda bir patlama sesiyle yerinden sıçradı.. Görüntü muhteşemdi.. tüm gökyüzü havai fişeklerin en görünmeyen şekilleri ve renkleri ile dolmuştu.. peş peşe… sarı ve lacivert renkteki birbiri içine girmiş kalpler gittikçe büyüyerek gökyüzünü kaplıyor ve patlıyordu.. Muazzam bir kalabalığın hep bir ağızdan aynı anda coşkulu bağırtısı duyuluyordu.. Ardı arkası kesilmeyen bir kutlamaydı günlerdir süren.. Mabed dedikleri stadyum, evinin karşısındaydı.       

 ...hatırlamıştı..  Yine böyle bir geceydi..  Ne olduğunu duyabilmek ve seyredebilmek için buz gibi havada 11. kattaki evin balkonuna çıkmışlardı.. "üşürsün" diye ceketini koymuştu omuzuna. Tütün kokusunu ciğerlerine çekince, ya yeniden başlarsa sigaraya diye..  hemen ceketini alıp sırtından, onun mantosunu getirmişti.. Omuzlarına koyup sarıldığında, bu defa tenindeki tütün kokusunu çekmişti içine .. bu sefer.. kendisini çekip alamamıştı içinden!.
        ...   Bunları düşünürken, sırtındaki manto balkona düştü.. yerler yağmurdan göl olmuş ıslak manto umurunda değil.
      ...     Bir koşu öbür balkona gidip fenerbahçenin galibiyet kutlamasını seyretmişlerdi .. havai fişekler… ortalık yine gündüz gibiydi…



"Hatırlıyor musun?" diye başladı yeniden yazmaya..


      ...     Salona döndüklerinde baktılar dizi bitmiş… öbürü başlamış.. Zaten öbürünü, öbürlerini birlikte hiç seyretmediklerini hatırladı.. Ona, onu nasıl sevdiğini bir türlü anlatamadığını söyledi. O zaman, o anlatmaya başladı.. kendisini nasıl sevdiğini anlattı uzun uzun.. “nasıl anladın” diye sordu gözleri şaşkınlıktan kocaman kocaman.. “neyi?” dedi... “seni sevdiğimi nasıl bu kadar güzel anlatabildin” diye sordu. “Ben sana, benim seni ne kadar ve nasıl sevdiğimi anlatmıştım” diye cevap verdi..


  ... Başını omzuna dayayıp ağladı.. “karnım acıktı hadi ağlamanın sırası değil diye iki parmağının arasında burnunu sıkıştırınca, güle oynaya mutfağa gittiler.. Baktılar dolap bomboş!.. "şimdi gelirim" dedikten sonra çıkıp gitti.. Tam, "ya dönmezse" diye düşünürken, saniyesinde kapı çaldı.. bu kadar çabuk??! Gecenin bu vakti nereye gitmiş ve dönmüş olabilir? Kapıyı açtı.. Elinde bir kesekâğıdı var.. anladı kokusundan içinde ne olduğunu!.. Hiç yemediği .. bugüne kadar tadını hiç bilmediği.. kendisine nasıl pişirdiğini tarif ettiği!!.
     ... Geçip ocağın başına kırk yıllık aşçı gibi, kırk yıldır yaşar gibi bu evde, ona balık pişirdi… tadına doyamadı!!... 

       ...   “rüya olmalı bu” dedi..  kaybolup kaybolmayacağını kontrol etmek için de hafifçe parmak ucu ile omuzuna dokundu!.. 
“ evet .. rüya tabii.. yoksa sen gerçek mi zannettin?” diye cevapladı ! ve ... içleri gülen gözleriyle, gülerek, gittikçe uzaklaşıp.. minicik bir nokta kalıncaya kadar gülmeye devam etti..


   **          
Kanepeden kalktığında titriyordu.. ev buz gibiydi. eli ayağı buz kesmişti.. donmuş gibiydi.. açık kalan balkon kapısını gördü.. “ne zaman açtım nasıl açık bıraktım?” diye düşündü.. Uyku sersemiydi.. beyni henüz kusmamıştı kayıtlarını!..

Kucağında duran defterde  tek bir satır yazılıydı.. “ben televizyonu hep seninle seyrederim biliyor musun?” .. okadar!  ve balkonda yerde sırılsıklam olmuş mantosu duruyordu. İki eliyle şakaklarını tutup olanca kuvvetiyle bastırdı ve koşar gibi mutfağa yöneldi.. tertemiz tezgâha hayretle baktı .. buzdolabını açtı.. boş!



          Yeminini bozmasının intikamını alıyordu sanki ondan rüyaları… Keşke o,  ne zaman omuzuna alıp balkona çıktığını hatırlamadığı o ıslak mantonun içinde aşağılarda yerin dibinde olsaydım diye düşündü...


          Neredeyse şafak sökecekti... ve hâlâ havai fişekler patlıyordu tepesinde!
          Ve bitip bitip yeniden başlıyordu Chopin!..
bitenlere.. ve başlamayanlara inat!

                                          

Aşk bir belâdır, ama Tanrı'dan gelme;
İnsan neden karşı kor Tanrı emrine?
Bize herşeyi yaptıran kendi madem,
Kulu sorguya çekmenin alemi ne?