"bir gölgeyi çiğnedim az önce.."

İlk defa bir şiirimi bitiremedim bugün.. hatta başlayamadım! Başladım başlamasına da .. olmadı! Yeniden başladım… devamı gelmedi!!

Halbuki bunca yıl.. bunca ayrı coşkuların ve acıların farklı renklerine tırmandığım yıllarda, hiç ama hiç düşünüp zorlanmadan yazmıştım adına “şiir” denen, kalemin defterle olan sohbetlerini.. Ve ilk defa bugün, coşkularımı, kırgınlıklarımı, kızgınlıklarımı dile getirip aktaramadım.. Dökülmedi yürekten! Zorladım ama bu defa kalem sustu. Ucunda asılı kalan hecelerimi karaladım.. o görüntü nasıl da çirkin göründü gözüme!.. “bu” şimdi şiire dönüşse ne fark eder? dedim kendi kendime.. Vaz geçtim yazmaktan! Hakimlerin kalem kırmasına sebep kararları gibiydi kararım.

“bir gölgeyi çiğnedim az önce..” diye başlamıştım..
“peşimi bırakıp önüme düştü yanılıp..” diye devam ediyordu.. karaladığım satırlar..

Yumup gözlerimi, o an’ ı yaşadım tekrar .. Kendi gölgemi, içimden çıkan yılana benzettim .. Sonra ezdiğim kara gölgemin içinden çıkan yılanın gerçek çehresini görüp, kendimi akladım.. Ve kendi gölgemi yine kendi peşime taktım..

Öbürünü, ezik ve kara bir leke gibi beton üstünde bırakarak çekip gidişimi anlatmak istemiştim şiire dönüşemeyen o satırlarda..

İyi oldu. "Şiir" e yakışmamıştı zaten yerde bıraktığım!