İÇİMDEKİ KADINLAR ..

Birbirinden farklı.. birbirlerine taban tabana zıt.. Bazen, tüm dengemin bozulmasına sebep olan kadınlar yaşar içimde.Hiç engel olmadan,  dinler seyrederim onları..

Yıllardır sükûn içinde yaşadığımızı da söyleyemem.. Kavgalarına, kırgınlıklarına, hatta zaman zaman bazısının ortadan yok oluşuna tanık oldum. Her biri, başlı başına birer birey olsalardı ne mükemmel olurlardı diye düşündüğüm bu kadınlara hiç kızamadım..

 

"Akıl" yüklü olanla, çelik gibi "irade" si olan ve alabildiğine "duygu" yüklü olan bu üç kadın hep çelişki içindeler.

Bugünlerde ilk defa taraf tutmak üzere olduğumu görüp, tutacağımdan korktuğum tarafı susturma çabasına girdim.. Beni dinlediler mi? Hayır!.. bildiklerini okumaktalar yine. İçlerinde en dominant olan irade, baskı yapıp ısrarla ikaz ediyor deli dolu duygusalı..

- Böyle yazıp çizip aleme duygularını afişe etmenin ne anlamı var,
  ne düşünürler sonra.. deli misin topla kendini!..

- alemden bana ne?.. alem benim ne düşündüğümü, ne hissettiğimi
  ne bilebilir? .. beni hiç tanımayan insanların hakkımda ne düşüneceği
  benim için neden önemli olsun?

İçimdeki kadınların en neşelisi, en sevdiğim, en olmak istediğim!! İrade susturdu onu yine.. Kırılgan, korkak biraz.. hele o dominant olanla hiç baş edemiyor... Halbuki nasıl coşku içindeydi günlerdir..

Sessizce gitti yazılarının başına oturdu,  yazmaya başladı..

Anaç olan akıl, görevini sürdürmeye kararlı olan iradeyi engelledi.


- sana ne ?

- ne bana ne?

- neden çok gördün bu kırıntı coşkuyu ona?

- ya bırak allahaşkına seni anlamakta güçlük çekiyorum bazen..

- niye?? Yapmak isteyip yapamadıklarını o yapabiliyor diye mi?

- Bırak vazgeç bu akıl dağıtmaktan çatlatma beni..
neyi yapabiliyor diye? Neyi yapabildi bugüne kadar?
Sen ya da ben olmasaydık, aramızda bile olabilir miydi?

- o aramızda olmasaydı biz nerede olurduk ey iradem?

- evet haklısın aklım.. ama zoruma gidiyor onun bu yaşta bu çoşkulu
  hali.. bana doğru gelmiyor. Üzülecek yine diye korkuyorum.

- ama bazı hataları yapmasına da engel olmuyorsun.

- o senin vazifen..

- Niye?

- Çünki sen "akıl"sın..

- Sen?

- bana, dominant ol sen "irade"sin dedin ya!..

- çelişkiye düştün gördün mü? Görevi ben söylerim ama
  tatbik etmek senin vazifen.

- peki.

Tam engel olmaya karar vermişlerdi ki, yavaşça yerinden kalkan duyguyu gördüler. Duymuştu konuştuklarını. Coşkusu sönmüştü.. Her ikisinin de gözlerinin içine bakarak konuştu..

- vazgeçin artık benim için üzülmekten..

- haksızlık bu ama.. biz senin üzülmeni istemediğimiz için..

- vazgeçin dedim.. çünki esas ben sizler için üzülüyorum.

- a-aa akıl ve irade için üzülene bak! deli misin sen?

- ben, bana ve olaylara baktığınız o dar çerçeve için üzülüyorum..
 
dedi ve gitti..

Her ikisi de onun çok uzun süre, belki bir daha hiç ortalara çıkmayacağını biliyorlardı..  Bilgisayarı açık bırakmıştı.. Yazdığı şiirinde de söylemişti zaten..

Bana

kapılarını aç

farklı galaksilerin

dünyayı özletmesin..

Gitmeme yardım et,

sen

nasıl olsa yüreğimdesin!