UNUTAMIYORUM...

Bir varmııış.. bir yokmuş.. Pirelerin ne görevde olduklarını bilemem ama bu anlatacağım olayı yaşadığım yıllarda, pek çoğunuzun beşiğinin tıngır mıngır sallandığını bilirim..

1970' li yıllarda, Anakara - İstanbul karayolu üzerindeki Kızılcahamam'a ulaşabilmek için,  geçilmesi gerekli olan ve "kargasekmez" adı verilen  korkunç viraj ve uçurumların olduğu bir bölge vardı.  İster meslek işi, ister gönül işi ile ilgili olsun,  insanları o  güzergâhta yolculuğa çıkmaktan yıldırmıştı..
    Ama gel gör ki o yıllar imkânlar kısıtlıydı.. pek çok şey için!!.. Öyle kaçamak yapılabilecek mekânlar yoktu meselâ.. Şehrin içinde kim kime dum duma durumları söz konusu bile değildi,  öksürsen evdeki duyardı!! .. O nedenle iş gezisi(!) ne çıkılabilmesi için mutlaka şehir dışına gidilmesi gerekirdi.. E haliyle en yakın yer olarak 80 km. lik bu yol tercih edilirdi otelli motelli falan!! 1.5 saatte gidip dönebilme imkanı olduğundan!!
Kendi tecrübelerimi anlatıyorsam nâmerdim!!!
              Ama yaşadığım öyle bir olay var ki .. onun önemini vurgulayabilmek adına yapıyorum bu girizgâhları bilesiniz!
            Yola genelde akşam gün batımı sırasında çıkılırdı.. Ve tüm araçlar ve de dizi dizi kamyonlar da aynı saatte trafiğe çıktığından ve o yol en ufak bir soğukta veya yağışta buz pisti haline geldiğinden mutlaka kaza olurdu.. Dolayısı ile 1.5 saatte gitmeyi hayâl ettikleri yere 3 satten önce varamazlardı insanlar..


             Çok soğuk hatta kar atıştırmaya başlayan bir akşam, bekârlığa kısa bir süre önce veda eden bir arkadaşım geldi ve beni o akşam bir kutlamanın yapılacağı kızılcahamam'a yemeğe ve bir gece konaklamaya davet etti.. Ah.. ah!... ne sevindim anlatamam. Deli gibi merak ettiğim.. nasıl bir yer olduğunu kulaktan kulağa dinlediğim!!! dinlediğim şekliyle görmemin mümkün olamayacağı .. dönüşte özel bir gece yaşamışım gibi fiyaka satabileceğim.. nasıl sevinmem!. Sonra, bir kere davet bu..  parasız yani!!.. Ve en önemlisi, yeni aldıkları özel bir otomobilleri var içinde kaloriferi olan!!! Üstelik pikabı da var!!    En heyecan verici yanı ise... daveti yapan, Ankara’nın en sayılı holdingi.. Yani içlerinde mutlaka bekâr ve yakışıklı olanların da bulunması kuvvetle muhtemel!! Havalara uçtuğumu söylemeye gerek var mı?..  20 li yaşlara veda etmek üzere olan biri olarak??


            Akşam yola çıkıldığında saat 18.30 civarı idi ve biz neşe içinde güle oynaya kargasekmez denen yere,  yani niye karganın bile sekemediğinin anlaşılacağı yere geldiğimizde yol tıkandı.. Uzayıp giden kesik kesik virajlardan görebildiğimiz kadarıyla çok çok önlerden itibaren tıkanmıştı yol.. Üstelik kar başlamıştı elif melif demeden tipi şeklinde.. Önde oturan yeni evli çift arkadaşlarıma baktım umurlarında değildi dünya.. hafif tertip sevişme moduna bile girmişlerdi utanmadan!!
            Pikaba uzandım ve kutudan seçtiğim o yılın modası olan dillerin pelesengi Avni Anıl'ın "unutamıyorum" adlı şarkısının 33 lük plağını seçip verdim..“unutamıyorum.. gecem yok.. artık gündüzüm yok. tek sen varsın!.. dalgın ıslak gözlerin var..” diyordu plâktaki kadın..
Uyumuşum..

             Sarsıntı desem çok hafif kaçacak biliyorum.. en iyisi çok sert bir sadme demeliyim uykumdan uyanmama ve arabanın içine düşmeme sebep olan o çarpmaya!.. sonra tıpkı ama tıpkı salıncakta sallanır gibi olduğum o aşağı vadiye uçmayı ve o hissettiğim  boşluğu  nasıl tarif edebilirim??.. O zamanlar emniyet kemeri mi yoktu yoksa onlar mı taktırmamıştı bilemem..
         Her ikisinin de içinde olmadığı arabada kendime geldiğimde farların yanık olduğunu ve sıkışan pikapta “güneş seninle doğuyor her gün.. her yerde seni arıyorum.. her şeyde seni arıyorum”..diye hiç ara vermeden çalan şarkıyı duydum.. tek farın gittikçe cılızlaşan huzmesinde görebildiğim tek şey gittikçe bana yaklaşan beyaz bir tabaka idi..
Kar birikiyordu!
             Saatler bu kadar uzun olamaz.. şarkıyı söyleyen sustuğunda anladım ki akü bitti.. ya da dondu.. çünki ben de donmak üzereydim. Sonra birden sıkışıp kıpırdayamadığım yerde avaz avaz bu şarkıyı söylemeye başladım.
"unutamıyorum... unutamıyorum.. bırakma ellerimi.. bırakma unutamıyorum".. Kırılan camlardan yüzüme uçuşan karlara elimi siper ederken.. 
Halbuki  ilk defa dinlemiştim bu şarkıyı şimdi nasıl oluyor da baştan sona kadar hem tüm sözleri ile hem de sesimin en gür haliyle söyleyebiliyordum??. 
               Sonra uzaktan, o beyaz kar duvarın arkalarından içinden geçen o ışığı gördüğümde önce güneş doğuyor zannettim.. Daha bir şevkle daha bir çığırtkan söylemeye başlamıştım ki şarkıyı,  beni bulanların ilk kürek darbesinin sesini duydum.. Ve o an, tam o an saniyesi saniyesine avazım çıktığı kadar ağlamaya başladım...


              Onlar beni öldü zannetmişler.. ben de onları... Onların beni aradıkları o süre zarfında,  onlara ne olduğunu hiç düşünmediğimi hatırladım sonraları.. Beynim şarkı haricinde tüm düşünce ve duygulara kapatmış kapısını
demek ki.
                                              **             **            **
        
           Bu aralar suzidil saz semaisini çalmaya çalışıyorum piyanoda..tabii önce notasını bulmakla başladım işe.. sonra deşifre edip kayda çektim.. ben çaldığım her peşrev veya saz semaisini mutlaka o makamla bestelenmiş bir eski akıllarda kalmış şarkı ile bitiririm .. ve suzidil bittiğinde farkında olmadan bir suzidil şarkıyı mırıldanmaya başladım.. “unutamıyorum !...”   


Niye unutamadığımı daha iyi nasıl anlatabilirim?


Sanki  o gün bana geri bahşedilen  hayatıma karşılık verilen bir cezadır "unutamamak"!

          Sıkılmadan dinleyeceğinizi düşündüğüm hale getirdiğim müziği.. siz en iyisi dinleyin!... 
Yaslanın arkanıza.. her biriniz ayrı ayrı, "güneş seninle doğuyor her gün" diye düşünüp unutamadığınız,  ya da bir yerlerde sizi hiç unutamayacak olan  birisini düşünün bugün..
Pazar günü için prova yapmış olursunuz!!