"ilk" ..kısa şiir..

Unutulmayan anılar mı demeliyim, hatrımda kalanlar mı?..
Yoksa ikisi de aynı  mı?
..  Neden bana farklıymış gibi geliyor acaba??



             Hangi konuda olursa olsun, doğruyu ya da yanlışı öğrenme, bir anlamda doğanın emridir. Ama “öğretme” nin emir yolları farklı!. Bilgelik isteyen bir iş. Ayrıca, bu iş sadece okullarda da yapılmıyor, yapılamıyor. Bir insanda “öğretme” yeteneği varsa, önce kendisi öğreniyor sonra da öğrendiklerini net ve doğru olarak aktarabiliyor.
Öğretmen deniyor(du) bu mümtaz kişiliğe sahip olanlara!

            Kapatıldığı için uzun yıllar eğitimine ara veren Bursa Kız Öğretmen Okulunun yeniden açılmasında unutulmayacak hizmetleri olan sayın Fatma Varış, okulun eğitim sisteminin, batı ülkelerinin eğitim sistemine uyarlanmasını sağlamıştı. İngilizce-felsefe-ve pedagoji derslerini de okutan ve okulun müdürü olan sevgili müdiremiz Fatma Varış, okuttuğu ingilizce derslerinde (göstererek/çizerek anlat - show and tell) adını verdiği bir ders koymuştu. Türkiyedeki tek yabancı dil eğitimi veren (haftada 12 saat) bu öğretmen okulundaki ingilizce show and tell saatinde, o hafta içinde veya o hafta sonunda başımızdan geçen, ya da şahit olduğumuz bir olayı veya düşüncelerimizi tahtaya çizerek anlatmamızı isterdi.
         İngilizcenin kafasını gözünü yara yara tahtaya çöp bacaklı kibrit kızlar oğlanlar çize çize, zaman zaman uydurduğumuz olayları anlatır not alırdık. Hafta sonu çarşı izninde gizli kalması gereken konuları anlatan olursa afaroz edilir ve yemeğine tuzluk boşaltılırdı!!..

                 Bir gün, sıra bende olmadığı halde numaramı okuyup tahtaya kaldırdı beni. Kalktım ama aklımda bir kelime bile yok, ne çizip anlatacağımı da bilmiyorum. Üstelik, bu derste tek kelime türkçe konuşanın, ağzıyla kuş tutsa  "0" alacağını da biliyorum.. Kısa bir tereddütten sonra “battı balık..” dedim içimden ve tahtaya neredeyse tahta büyüklüğünde bir dikdörtgen çizdim ortasına da bir nokta koydum ve tebeşiri bıraktım! ..”Bu ne?” diye sordu ingilizce, tek kaşı havada!!. Ben de “scene” dedim.. Gözleri ışıldadı "sahne" kelimesini duyunca.. Hafta sonu gittiğim bir filmi ya da tiyatroyu anlatacak kadar ingilizceme güvenmeme şaşırarak, biraz alaycı bir sesle “realy?” dedikten sonra noktayı işaret edip “bu ne?” diye sordu bu sefer.. Ben de “its me” dedim ve devam ettim.” Burası bir sahne ve ben de orada şiirler okuyorum”.. Gerçekten ilgisini çekti ve “şimdi bize oku aynı şiiri” dedi. Ezbere bildiğim ve bana ayrıldığım sevgilimi hatırlattığı için gurbette her gece ağlayarak ezberlediğim tek ingilizce şiir olan Annabel Lee' yi okumaya başladım. Ama gözlerim mi şartlanmıştı bilemem, “long long ago..” dedikten sonra ağlamama engel olamadım.. “he was a child....”  dedim, gerisi yok!
               Fatma Varış kürsüden inip yanıma geldi, elini omuzuma koydu, tahtaya çizdiğim sahne(!)yi gösterip “orada kendi şiirlerini okumanı dilerim” dedi ingilizce olarak, sonra da,  bu söylediğini tercüme ettirip, “otur 10” dedi!.


“Eğer,
güneş bir gün
doğarsa,
battığı yerden,
Seni unutabilirim!.”


1956 yılında yazdığım ilk şiirimdi bu. Güzel bir yeni yıl kartı alıp, üstüne bu şiirimi yazarak, kimseye görünmeden müdür odasına girip masasının üstüne bırakmıştım. Aradan günler geçip beni odasına çağırmayınca da, kızdığını veya şiirimi beğenmediğini düşünüp üzülmüştüm.


            Okulların kapanmasına bir-iki hafta kala, okulun mutfağından, üç haşarı kız, ertesi gün için pişirilen kemalpaşa tatlılarından aşırıp, çatlayıncaya kadar  yerken yakalandığımız için, cezamızı öğrenmek üzere Müdire hanımın odasına girdiğimizde, masasına bıraktığım şiirli kartımı camlatıp odasının duvarına astığını gördüm!.. Kendimden utandım, yerin dibine girdim ..İçimden  "Keşke ölseydim" dediğimi, kaç kere dedim hatırlamıyorum!. Üzüntü, utanma ve mide fesadı,  gece fırlayan 40 derece ateşle kendisini gösterince, hastaneye kaldırıldım.


             Sabah ilk ziyaretime gelen Fatma Varış'tı. Ufacık tefecik minyon ve çok güzel bir kadındı ama gözümüze dev gibi görünürdü. Karyolama oturmadan üstüme doğru eğildi ve tane tane, "Bir gün, o unutamayacağını zannettiğini unutup yeni sevgilere yelken açacaksın ama asla odama çağrılmana  sebep olan hatanı ve mahcubiyetini unutamayacaksın. Çünki bu yüzden bugün buradasın" dedi.. Sonra yavaşça, belli belirsiz alnımı öpüp gitti.

            Çok haklıydı ama yanıldı! Haklıydı, hâlâ o odadaki mahcubiyetimin sebebini unutamadım...
           Yanıldı, çünki şiirlerimin pek çoğu, neredeyse kırk yılı aşkın süre   o ilk şiirimi yazdığım, unutulmadığı için yazıldı!.

.. Son şiirimin  hangisi olacağını da , kim için ve ne zaman yazılacağını  da bildiğimi zannediyorum sanki!..
Yanılmış olmayı cân-ı gönülden/yürekten dileyerek..