ölügöldeki şeytan..

Bugün  1/mayıs.. Kimine göre bahar, kimilerine göre işçi, bazıları için kominist bayramı!.. Ne gerek var isimlendirmeye halbuki.. deliye her gün bayram!!
Ne güzel olurdu diye düşündüğüm ve herşeyin gerçeğe dönüşeceği yer diye hayâl ettiğim ölügölde kimseler yok!..  suya attığım yemler suda halkalar yaptı sadece.. balıklar da gitmiş.. evler boş ve viran.. Etrafımda dolaşanlar var ama, ben kim olduklarını seçemiyorum.. Hani nerelerdesiniz ?? 


Bir el dokundu gibi sanki omuzuma!!  Kavuşmasız tüm gidenlerin sesleri uğultu şeklinde birbirine karışıyor.. sonra netleşen bir ses diyor ki, "ben varken yazmayanlar gittikten sonra yazmış ne fayda!.."  sonra devam ediyor... "hepsini.. biriktirdiklerini sakladıklarını.. söylemediklerini.. zamanın dolmadan  yaz. Onlar artık ne sadece sana, ne de iletemediğine ait.. O yazıp biriktirdiklerin bir yaşam manifestosu... O yazdıkların artık herkese ait!" Gitgide kafayı mı üşütüyorum ne??..  Şeytan diyor ki, dinle gaipten gelen sesi ve hemen yarın yayınla yaz/ma/dıklarının hepsini!...".. 
A-aaa o da ne demek?? şeytanın ne işi var burada??  "çocuk", "ben demedim onları " dedi hemen!!  Kim dedi o zaman? 


Kimin dediği mi,  ne söylediği mi önemli??


Söylediğinin önemli olduğunu kabul etsem.... meselâ şöyle başlayabilirim yazmaya.. hmmm... yok olmaz öyle başlayamam!!  Realitenin dengesini bozmamam gerekir. Elimde nalıncı keseri olmamalı.. Aslında hâlâ hata nerede/kimde sorusuna cevap aramaktayım.. belki hâlâ cevabı bulamadığım için başladığımı bitirmekte zorlanıyorum... Peki.. nedenli ya da nedensiz hata yapan,  kendisini suçlu hissederken, buna sebep olanda hiç mi suç yok?  yani sütten çıkma ak kepçe mi ? ay pardon kaşık olacaktı!.. 


Offf.. çekil git başımdan şeytan!! beni azdırma... hadi!  


***


Bekliyorum... bir sabır taşı misali! istiyorum ki, ..... ama mümkün değil istediğim şeyi burada yazamam.  hayır kötü bir şey değil.. ayıp hiç değil.. hatta utanılası/sakıncalı bir durum da yok!! Sadece yazarsam eğer, romanın sonunu söylemiş  olurum .. o nedenle sessizce bekliyorum.. SES versin dağlar... diye! Bir oyun olduğu düşünülerek başlanan ama bir faciaya dönüşen olayların anlatıldığı yazımı bir gün yayınlamaya kararlıyım..
Sancılarımın sebebi o!.. Son derece sıradan bir roman gibi.. tek özelliği öncekine benzemesi.. gerçek olması!

Ölügölün kıyısında elimdeki taşları fırlatabildiğim kadar uzağa atarken kendimi şeytan taşlayan bir mümin gibi hissediyorum.. Gidenin ardından yazılanlar geçiyor gözlerimin önünden satır satır.. isim.. isim!! .. Ve,


Bana,
Ben öldükten sonra yazma..
Okuyamam,
Üzülürsün.!. 

demek geçiyor içimden, saklı iskelede otururken .. 
Sonra .. gidenler için ağlıyorum.. ağlıyorum...

 

Öylece akıp gidiyor su,

yumuşak  dokunuşlarla

zamanı önüne katıp,

iz bırakmadan

sessiz..

Gözdeki yaşta asılı kalıyor
gözün gülüşü..
ve sonra güneşe gölge

suya kir oluyor aşk,

 lekesiz!..