VEDA ETTİKLERİM .. mi desem.. VEDA EDENLER mi?? ..

Başlık kötü oldu biliyorum.. yani, çağrışımı kötü! Ancak hayatın gerçeklerinden bahsetmeyi düşündüğüm ve de onları anlatmak için klâvye başına oturduğum şu an, en doğal en gerçek en kaçınılmaz olan, hayatın TEK gerçeğinin çağrışım yapması çok çok doğal.. Ama yine de ben, veda ettiğim mi desem, yoksa bana veda edenler mi, hangisi doğru bilemedim başlık için..
Bugün,  başka şeylerden bahsetmek istiyorum insanlardan değil! .. Çünki insan, veda ettiğini zannettikleri ile ne ruhunda ne de yüreğinde vedalaşamıyor zaten.. O nedenle, aradan onlarca yıl geçmiş olmasına rağmen fiilen veda edilen bedenlere asla veda etmeyen yüreğimin  susturulamayan çığlığını yazmayı da düşünmüyorum, onlara zaten “veda” etmediğim için!

Yine her yıl olduğu gibi geçmişin o rutubetli yıllarında dolaşırken, yani bir anlamda duygularımla hesaplaşırken, sanki bir kapı gıcırtısı duydum ve birden o derin uykudan uyandım!.. Biri giriyor diye değil, biri daha gidiyor diye!   Tüm duygularımın ekranında her şey silindi.. görüntüler sıfırlandı ve hatırladım!!! bakım isteyen, ilgi bekleyen o "kapımı" ihmal ettiğimi farkettim.. Halbuki bugüne kadar ne tekmeyi vurup izinsiz giren olmuştu o kapıdan, ne de vedasız ayrılan!.. Gittikçe bir gönül sızısına dönüşen gıcırtı artınca baktım.. ki o kapı kırılmış..
Nice fırtınalar yaşayan bu kırık kapılı yüreğimde, tüm kavuşmasız ayrılıkların sene-i devriyelerinde, eklenen yüklere dayanamayan kapı kırılınca, duyguları kalbe bağlayan rezeler de paslandı demek..
Bu yüzden midir bilemem, ne zaman “yâd” etmeye kalksam kapı ardındakilerini, bir gıcırtıdır başlar.. bitmez!

Yıllar… "an" gibi sormadan geçip giden yıllar ise saçları ağartıyor… derileri kırıştırıyor… gözlerin ferini azaltıp gözlükle baktığını görmeni sağlıyor olabilir.. Doğanın değişmeyen tek gerçeğidir bu.. İstediğin kadar botokslan.. istediğin kadar yatak çarşafı gibi çektir dur suratının derisini.. gülmek istesen de gülemediğin, kızdığında kaşlarını çatamadığın mimiklerinin yok olduğu ifadesiz bir yüz ile yıllara meydan okuduğunu zannet.. hepsi, tüm çabaların boş..

Benim anlatmaya bir türlü başlayamadığım değişim bu da değil zaten.

İçimde biriken, "hadi yaz.. beni yaz.." diye kıpır kıpır omuz omuza itişip öne geçmeye çalışan veda ettiklerim ya da bana veda edenler bunlar da değil!..

Dünyayı unutacak kadar, ev yansa kapı kırılsa duyamayacak kadar kendimden geçerek daldığım OKUMAK!  Ah!!!..  Hiç tükenmeyecek sandığım okuma zevkim  nerdesiniz???
En derin iz bırakanından, en satıhta kalanlara kadar, tıpkı aç bir kurt gibi saldırıp okuduğum, uykuyu unuttuğum, dünyamı feleğimi şaşırdığım OKUMAK!!
Beni niye terk ettiniz???

İlk olmasa da, yaşamımda bana zor gelen vedalardan neredeyse ilki bu. Diğerlerini sıraya koymam mümkün değil zaten.. aklıma geliş sırası ile anlatacak olursam eğer :

Annem ve anneannem el sanatlarında harikalar yaratan insanlardı.. Örgüde dantelde…dikişte.. resimde..Ve ben, onları şaşırtacak kadar farklı modellerle harikalar yaratan ben, yataklarımıza örttüğümüz yatak örtülerine kadar, tek tığ ile (şimdi görsem yaptığıma inanamam) tüm arkadaşlarıma ve aile bireylerine hediyeler yapan ben!!
Ellerim.. Ah! becerikli kırık ellerim neden küstünüz bana?

Yağlıboya tablo zannedilen ve yakından bakınca etamin iş olduğu anlaşılan işlediğim tablolar… dile gelin lütfen.. sizi ben mi yarattım??

Aileden geçme, genlerimin mirası olan güzel alışkanlıklarım vardı.. Misafir ağırlamak da bunların başında idi.. Kalabalık bir ailede büyümenin güzelliğini hâlâ unutmadığım halde, ve yaşadığım onlarca yıl, kapımın çalınmadığı günü yaşanmış gün saymadığım halde, şimdi neden bu içimdeki biri gelecek korkusu???

Yengeç burcu zodyaktaki 12 burç içersinde evini her yerden çok seven burçtur.. tatildeyken bile evini özleyen tek burçtur ve mutfakta harikalar yaratan bir evcimendir.. Misafirden korkmayan, 10 dakikada 3 çeşit yemek icat edebilen bir hamarattır.. Gayem burçları anlatmak veya yengeçleri dolayısı ile kendimi övmek değil.. Ama gerçek şu ki yaptığım yemeklerin orijinalliği ve de lezzeti, bunca yıl.. (tabiri caiz ise eğer) yiyene parmaklarını da yedirtmişken.. neden artık son yıllarda tencere kaynamaz oldu ocağımda?.
 
Sana ne oldu Gülsen??

Kalemim!! Sırdaşım!! .. masamın üzerinde sıra sıra duran ve sıranın kendilerine gelmesini bekleyen, dertlerimi anılarımı saklayan, ama artık bomboş duran.. defterlerim,
ajandalarım.. Sizlerden utanarak af dilemem neye yarar
artık sadece klavyeden ekrana dökülürken anlattıklarım..

Niye ağlıyorum şimdi acaba? Nicedir kapağını açmadığım piyanoya sıra ne zaman gelecek diye mi, ya da sıranın zaten  gelmiş olduğunu fark edişimden mi?
Yoksa..  bir gün artık yazmamın da gereksiz olacağını düşüneceğim korkusundan mı??

Bedenin şekil değiştirmesi görünen bir gerçektir saklanması doğaya aykırı!.. estetikler kozmotikler sadece bazı gözleri kandırabilir ama siz gerçeği bilirsiniz.. Hiç fark etmeden sinsi sinsi.. sıra ile… zevklerinizin ve alışkanlarınızın sizi terk edişini kabullenmek zor gelecek sanmayın; sadece, fark ettiğinizde şaşıracaksınız..Yaşlanmayı kabullenmek zor olsa da!.

Yeter ki, veda ettikleriniz ya da size veda edenler,  kanıksayıp kabul ettiklerinizle sınırlı kalsın!

Zamanın,
dalgalarıyla boğuşuyor
ömrüm..
Yanına çağırsaydın beni,
kabaran deniz gibi coşardım..
Seni anmadan geçmiyor
inan bir günüm..
Döneceğini bilsem,
geleceğin yolların
ayak ucuna yatardım.

18/mart