SEN. "Nihan" değilsin.

Fazla değil.. sadece 4 yıl olmuş aşağıda sizlere ilettiğim bu yazı yazılalı.. Oysa ben onu,  yılları rakamlarla ifade edemeyeceğim kadar geçmişten bu yana tanıyor gibiyim .. Uzaklarda kalan yılların kokusunu ve sanki görüntüsünü yeniden yüreğime taşıdığı için..

Dün benim yaş günümdü.. Bugün de Nihan'ın yaş günü..

Bir yıl önce onun için yazıp yolladığım şiiri, bir kere de burada yayınlamak istedim.. Bir armağan gibi!  Gönülden ve gözden "Nihan" olmadığını anlatabilmek için.

Çünki aşağıda yayınladığım, onun beni ilk gördüğü gün kaleme aldığı yazıyı, ben de ömrüm oldukça yaş günümün armağanı olarak okuyorum.. 

Nice yıllara Nihan'ım..

Sen olmasan, yaşamak mümkün değil  'N'..

Çünki,

alınan en değerli şeydir Nefes!..

İster Nefs’e eziyet

ister Nükte ye davet olsun,

tüm sorular seninle başlar.."N"
 

‘Neyi’ öğrenirdik  “N” olmasa?

cevaplar ‘Nasıl’ bulunurdu,

sebepler çözülür müydü

‘Niçin’ diye sorulmasa?..

Bu yüzden

kolay gibi sorulanı cevaplamak zor!.
Söyle,

‘Ne zaman’  ın cevabı ‘Nedir’?

‘Neden’leri bilinmeyen

sebepler sorulduğunda

kızgınlığın kaçamak cevabı olan

                                                Nihan olmak, soruya cevap  değil !..

Ve pek çok şeye koyulan “Nokta” lar olmasa,

bitirmek ya da yeniden başlamak

mümkün değil!

Niyetine Nur yağsın der Ninniler..

Ben de dilerim

bir Nihavent makamla geri gelsin
unutulan.. özlenen tüm Neş'eler 
 

Gülsen Varol

 
Bu da, "Nihan'ın kaleminden.." 
bana verilen en güzel doğum günü günü armağanı :


"ONU TANIMAK.."
                                         01/04/2010
Katıldığım bir eğitimde eğitmenimiz soruyordu; neden blogunuz yok. Daha önceleri hiç düşünmemiştim, neden yoktu, benim gibi yazmayı bunca seven biri için sorulması gereken bir soruydu. Bu soruyu kendime sorunca, cevabım kendime bir blog sayfası hazırlamak olmuştu. Nerdeyse 2 yıl olmak üzere... Başlangıçta sadece kendimle konuşur gibi yazıyordum, sadece benim okuduğum, kimsenin varlığından haberdar olmadığı kendi halinde bir blogdu bu. Zamanla başka bloglar keşfettim, başkaları da beni okumaya başladı, okundukça, başkalarını tanıdıkça daha çok sevmeye başladım blogumu. Sadece yazıları ve o yazıda yazılan duygu ve düşünceleri paylaştığımı sanırken aslında bir de baktım ki yaşamlar paylaşılmaya başlanmış. Biri bana gelip bak burada çok özel bir insanla tanışacaksın ve daha önceki tüm içsel kahramanlarını sıfırlayacak, güler geçerdim sanırım. Ama yanılmışım. Daha önceki bir yazımda dediğim gibi, sözümü tutmadım, blogda tanıdığım bu özel insanı gerçek yaşama taşıdım.

 

İtiraf ediyorum... Blogdaki resminin önceki yıllarda çekildiğini düşünmüştüm. Ve bu nedenle karşımda daha yaşlı ve yorgun bir hasretsenfonileri bekliyordum. O beni resmimden tanıdı ama ben tanıyamadım.

 

Karşımda fit duruşu ile otoriter davranışlı çok hoş ve alımlı bir kadın vardı. Bir insan, gözlerinden hüzün akarken bu kadar güzel nasıl gülebilir? Ve muhteşem bir ses tonu... İnanılmayacak güzellikte kullandığı Türkçe’ yi kelime oyunları ile süsleyip, dinleyen herkesi şaşkına çeviren bir dil cambazı o. Hepimizden daha fazla yaşamı bilen, seven, gerçekten okyanus yürekli bir kadın Gülsen Varol. Sadece sabırsızca ve keyifle okuduğum kitabını imzalatmak değildi elbette orda bulunma sebebim, onu dinlemek istedim en çok. Gerçekten de orda bulunduğum süre içerisinde hep o konuşsun ben dinleyeyim istedim. Bilgisine ve alçakgönüllü oluşuna şapka çıkarttım. Nasıl bu kadar dimdik ve bu kadar dinç kalışını hayretle  izledim.

 

Doğal meçli boyasız saçlarına ve makyajsız yüzüne hayran kaldım ve güzel yazısı ile kitabına benim için imza atışını izledim. Son derece doğal bir süreçti, dört güne serpiştirilmiş ve herkese istediği saatte ve günde gelme özgürlüğü tanımıştı. Birbirini tanımayan insanlarla ve herkesin birbiriyle muhteşem bir diyalog kurmasını sağladı.

 

Kendi adıma onu tanımış olmaktan sadece tanımış olmaktan değil kısıtlı sürelerle de olsa yaşamış olmaktan dolayı çok mutluyum.

 

Nihan Gümrükçü Özdemir.