"bel.."

                                

Değişik anlamları olan kelimeleri severim. Konuşurken ya da cümle içinde, değişik şaşırtıcı anlamlarını, hem masum hem de muzip bir tavırla kullanabildiğim için.. “Bel” de bunlardan biri!..

Yıllar yıllar önce, bana son derece saçma gelen, hatta hiç bir anlam ifade etmediği gibi, gözümde kullananların zekâ seviyesini de düşüren bazı deyimlerin, şimdilerde anlam kazanması, benim zekâ düzeyimdeki kayıplardan kaynaklanıyor olabilir!!.

“Koca elden çocuk belden.. ille de kardeş..”.. sözünü, çocukluğumda, etrafımdaki ordu gibi yaşlılardan (ki, hiç birisi 55 den fazla değillerdi) çok duymuş ve her duyduğumda ne basit ve boş bir konuşma diye düşünmüştüm. İlerleyen yıllar içinde, yaşım büyüdükçe ve ben bu ve buna benzer deyimleri dillerine pelesenk eden büyüklerimi dinledikçe kendime aht eder olmuştum “ben büyüyünce böyle saçma ve BOŞ deyimleri asla kullanmayacağım”.. diye!! Haklıydım o yaşın muhakemesine göre.. el ve bel kelimelerini, bedende mevcut organların adı olarak kabul ettiğimi düşünecek olursak.. :))

Daha sonraki yıllarda, bu defa “eline, diline, beline hakim ol” deyimini, kadın olsun erkek olsun, üstün yetenekli ve başarılı olan meslek sahiplerinden duyunca, ve de gizli olsun aleni olsun okuduğum pek çok kitapta buna benzer deyimlere rastlayınca, okunan her kelimenin, bilinen anlamının dışında da bir anlamı olduğunu, geç de olsa 13 yaşımda idrak etmiştim.

Ağabeyimin girilmesi yasak olan ama kapısı hep açık duran bir odası vardı.. Odasının köşesinde duran ceviz çalışma masasının arkasındaki iki bitişik köşe duvarlarını tavana kadar kaplayan kütüphanesine hayrandım. Değişik bir kokusu vardı odanın.. Ben ona kitap kokusu demiştim içimden.. Ama “yasak” dendiği için sadece kapı eşiğinden seyredip, “bir gün..” ile başlayan hayaller kurardım. O gün yine “bir gün ben de...” diye hayal dünyasına adım atacakken , neden o bir gün bugün olmasın dedim ve odasından içeri giriverdim!!!..

Üst kat odalarının toplanması ablalarıma aitti.. daha ufakların görevi kendi yatak odalarını ve mutfağın dağınıklığını toplamaktı. Az önce annemle beraber ablalarımın pazara gittiklerini görmüştüm. Biraz sonra arkalarında sırtında tepesine kadar dolu küfe taşıyan hamalla döneceklerdi. Hazır vakit varken ve de “sen zaten yoruldun diye ben topladım odaları ablacım” deme imkânım da varken .. uzun sözün kısası ağabeyimin odasına girdiğimde neyi aradığımı bildiğim ama nasıl bulacağımı bilmediğim lügati aramaya başladım.. Kitapları okşar gibi elleye elleye isimlerini okurken masa üstünde duran kalın kırmızı ciltli lügat gözüme ilişti. Önce odayı topladım ve sonra lügati alıp tuvalete girdim!!.. Çömeldiğim yerde “B” harfini açtım önce, be.. be... bel... tamam buldum! Ama o da ne?.. bel.. belki on belki daha fazla bel var!. Hemen koşup defterimi ve kalemimi aldım ve lügatteki bel kelimelerinin karşısındaki anlamları yazmaya başladım. Sonlarına doğru bahçe demir kapısının açıldığını duyup herşeyi yerli yerine koyarak büyük bir sevinçle aşağı kata indim.

Sonraki günlerde, “bel” kelimesinin değişik anlamlarını komşu kızların da katkılarıyla belleğime kazıdım.

O gün bugün.. pek dilime hakim olamasam da, elime hakimiyetim tam teşekkül etti.. Beline hakim olamayanların ürünleri(!)nden uzak durarak tedbir aldım. 

Ancak, yaşadığım çok ender çok garip ve çok korkunç bir olay neticesinde, yıldırım düşen apartmanımızın paratöneri yeterli olmadığından, en üst kat sefasını cefaya çeviren o inanılmaz gücün beni yataktan koridoridora fırlatması neticesinde belimden sakatlandım..

Tam 10 gündür bunca ilaca ve doktora ve bakıma rağmen ayağa kalkamıyorum.. en doğal ihtiyaçlarımı karşılayıp gideremiyorum..  Yukardakinden(!) mola rica ettim dayanılmaz acılar için .. "bak bugün bayram.. yap bir kıyak" dedim.. Çekmekte olduğum acıyı tarif etmeme kalemimin gücü yetmiyor..

Sözün özü, belime hakim olamıyorum!!  :))))))