ÇOCUKLARIN DERİN DÜNYALARI..

Kızım henüz üç yaşındaydı.. Teyzesi ile bakkala ilk alışverişini yapmaya gitmişti.. deli gibi koşarak neş’e ve heyecan içinde geri döndüğünde, “anneeee Allah'ı gördümmmmm…”

diye bağırıyordu.. Önce "sus" diye tepki gösterdim ama öyle coşku doluydu ki, o çocuk dünyasının kapılarını kırmak istemedim ve sordum “yaa… bebeğim öyle mi .. nerede?” “töşedeki fırıncıda” dedi.. anlamadım.. “kim fırıncıda kızım?” dedim.. “Allah..” dedi.. sonra yarım yarım “k” lere “t” diye diye anlatmaya başladı..

"Hani etmetler yere düşünce nimeti al öp başına toy diyo ya dedem… ”

-- Eeee?

“ hani o nimeti Allah veriyo, diyo ya dedem…” ...

-- EEeeEE??

“İşte anne töşedeti fırıncı Allah!! Bi dolu etmetleri var.. Bize de verdi!..”

dedi..

*** 

 

Balkon demirlerine tombiş kollarını, kollarına da çenesini dayamış filozof gibi düşünen oğluma sordum… “Denizi mi seyrediyorsun oğluşum?” istifini bozmadan cevap verdi… “yooo… Allahın kalemine bakıyorum” !!! Gayri ihtiyari baktığı yöne çevrildi başım.. nefis bir deniz manzarası serili gözler önüne tepedeki evden.. Yavaşça yanına yaklaşıp sordum.. “bana da gösterir misin o kalemi?” Görüş mesafesinin hayli uzağındaki caminin minaresini gösterdi büyük bir ciddiyetle.. 

4 yaşındaydı.. minare, dik duran bir kalem görüntüsüne benziyordu gerçekten.. “kalem olarak fazla büyük değil mi?” diye sordum bu sefer.. Aynı ciddiyetle “Allah da büyük ya.. ondan” diye cevapladı..
          Yanlış gibi görünmese de, hatalı olduğu kesin bazı bilgilerin, yeni yeşeren akıl toprağında doğru yetişmesini istediğim için, “O, caminin bir bölümü oğlum.. insanları namaz kılmaya çağırmak için çağrı yapan kişinin çıktığı yer… adı da.. minare” dedim.. Başını iki yana salladı , “kalem o kalem” dedi inatla.. “Peki neden kalem, hadi anlat bana” dedim..

“dün akşam ananemle konuştunuz ya…” ...
-- Eee?
“hani Allah insanın alnına kötü yazı yazmasın dediydi ya ananem…”
-- EEeeE??
"işte orası Allahın evi.. o da Allahın kocaman kalemi”

dedi..

***

 

Annem, çocukların yanında küfürlü konuşulmasına şiddetle karşı çıkan bir kadındı.. Hatta sevgi sözcükleri içinde bile hoş olmayan kelimelerin bulunmasına tahammülü yoktu.. Ana-kız ve kardeşler sohbet ettiğimiz bir gün, konuşmalarımıza kulak kabartıp, büyük adam edasıyla fikir yürüten ablamın oğluna  sarıldı annem.. 3-4 yaşlarındaydı.. göğsüne bastırdı başını  önce, sonra onun kıvırcık saçlarını karıştırdı eli ile ve “ahhhh… seni şeftali kurusu seni…” dedi.. O yörede büyüklerin küçük çocukları “piç kurusu” diye sevme alışkanlığını İngilizcede “pîç” diye okunan “şeftali” ile değiştirmişti!!!

Biz kahkahalarla gülünce, (küçük adam) durumdaki garipliği fark etti.. düşündü bulamadı… anlayamadığını da belli etmek istemedi… Kendisine şeftali dendiğine hükmedip, 3 yaşındaki gururu ile oldukça şişman olan anneannesine uzun uzun bakıp “sen de ağğğmuut"  (armut)

dedi..

 ****

 MÜZİK derslerine girdiğim ortaokulun birinci sınıfına, (şimdiki 6. Sınıf) sırf yüksek not verebilmek ve tüm sınıfın müzikten geçmesini sağlamak için 3-4 soru sorduğum bir yazılı yaptım..
1. soru “Gam nedir?"
2. soru “Usul nedir?" … gibi..
Sınıfımın en küçük, en uslu, ve en kabiliyetsiz çocuğu lâz Kâzım yazılı kâğıdını ilk verendi..

Gam= İnsan o ki kederli olir, buna gam denir hocam..

Usul= Muayyen zamanlarda alınan abdeste usul denir hocam..

diye yazmıştı..

 

 İÇİMDEKİ ÇOCUĞUN ELİNDEN TUTUP,  ALIP BAŞIMI, ÇOCUKLARIN O MASUM O AKIL DOLU O İNANILMAZ DÜRÜSTLÜKTEKİ DÜNYALARINA GİTMEK İSTİYORUM..