yalnızlığı dayanılmaz kılmak!!..

"Önce kelime vardı”  diye başlıyormuş yohanna'ya göre incil.

"Kelimeden önce de yalnızlık vardı. ve kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık.
Kelimenin bittiği yerde başladı;
kelime söylenemeden önce başladı.
Kelimeler yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık kelimelerle birlikte yaşadı insanın içinde. Kelimeler yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde kayboldu.
Yalnız, kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe, yalnızlık büyüdü dayanılmaz oldu."
diye devam ediyormuş...

Demek ki ben, yohannaya göre, daha başlamadan yalnızlık....., yalnızmışım!.


Halbuki kelimelerim kadar dostum var diye düşünürdüm.. Anlatamadıklarımı da anlayan... Söyleyemediklerimi bile dinleyebilen!..
Boşmuş demek ki hayâller.. umutlarımın hep bölük pörçük ipler gibi düğümlü olması bu yüzdenmiş..

Ben kelimelerime bel bağlamıştım oysa.. Söyleyemediklerimi anlattığını ilettiğini zannettiğim öyle olmasını umduğum kelimelerime.. Bin yıl öncesini ve bin yıl sonrasını bile anlatabiliyorum onlarla sanmıştım..

Milâttan öncelerimle milâttan sonralarımı gizli gizli ifşa ederken;  beynimle yüreğimin kavgasını aktarabildiğine inanmıştım o harflerden oluşan birleşimlerin..

Şimdi neylesem? Dümeni kırık bir gemideyim artık..
Artık, rotayı değiştirmem de mümkün değil..

Nasıl oluyor da kelimelerimle beraber içimde yaşayan ve büyüyen yalnızlık, o kelimeler bittiğinde tükendiğinde “yalnızlık” olabiliyor?. O zaman ben, o kelimeler tükenince mi yalnızım?  yoksa ben tükettiğim için mi harflerimi yalnızlığa mahkûm ettim?

Yoksa şu anda da yalnızlığımı mı anlatıyor bu kelimeler? 
Bu yüzden mi her bir kelime aklıma her gelişte, onları iletmeyip, yalnızlığımı büyütüp dayanılmaz kılmaktayım?


O zaman sussun bu kalem!