Eğer.. bir gün Kendinizle hesaplaşmak isterseniz..

Benim için kendimle hesaplaşmamın en güzel ve en dürüst yolu YAZMAK!!
İtiraflarımı, inkâra kalkmadan yazarak yapabildiğim sayfalar, yazdığım roman sayfalarından daha kalın..

 

Bir kelimeyi en çıplak ama en gerçek anlamı ile kullanabilmenin özgürlüğüne alışan kalemime engel olmam mümkün değil.

Çünki bu, bunca yıl kendime karşı dürüst olmanın huzurunu yaşattı bana..

 

Zaman zaman o yazdıklarımı okuma dürtüsüne engel olamadığımda, bazılarını yazanın ben olduğum konusunda tereddütlere düştüğüm, sonra hepsi için, "ya biri okursa" diye endişeye kapıldığım oluyor ama bu, bana engel olmaktan çok uzak bir duygu olarak kalıyor.. Hatta bazen bir kısmını sizlerle paylaşmak gibi aşüfte bir dürtünün esiri de oluyorum bugün olduğum gibi.. Sonra, bu paylaşma isteğimin sır paylaşması değil de düşünce paylaşımı olacağını  ve bunu okuyan herkesin de bunu anlayacağını düşünerek kendimi rahatlatıyorum..

Hep takılmıştır aklıma mesela.. Ortalarda olmak nasıl bir duygudur acaba diye?.. Yani ortalara dökülmek, ortalık malı olmak  anlamında değil.. uçlarda olmamak, "normal" olmak anlamında..

Zira hiç bir zaman hiç bir konuda ılıman bir iklim içinde olamadım ben .. Benim için ya "hep" olmalıydı her şey.. ya da "hiç"! 
Bu yüzden,  ya gökyüzünde uçtum özgürce, ya da tam tersi yerin diplerinde süründüm tutsak misali.. Bu sadece, sadece duygu anlamında değil her konuda geçerli oldu ve beni yordu ve canıma okudu!..
 

"Bilgi öğrenme"  hastası bir insan olarak doğmuşum öyle de gitmekteyim..  Hani dört kolludan başımı çıkartıp, içine konduğumun dizaynı ile ilgili bilgi isteyebilirim!.. :))

Hadi buraya kadar hoş karşılansın hoş görülsün.. Ama bir de bunun hiç hoş olmayan yönleri var.. Hele hele bir de, anlamak istediğim veya yapmaya kalktığım şeyi anlamakta zorlanayım veya yapamayacağımı anlayayım.. işte iplerin koptuğu an “o”  an!.. Kendimi hiç ama hiç sevmiyorum o anlarda.. Her konuda her acıya dayanıklı bir yapıya sahip iken bu konuda bu feveran niye?.. Her şeyi yıkıp kırmak, kendimi cezalandırmak, en sevdiğim şeyden veya kişiden kendimi mahrum bırakmak gibi sadistçe bir düşüncenin beni teslim almasına neden hâlâ engel olamıyorum acaba?..

 

Herhangi bir şeyi yapamamamın artık normal karşılanması gereken bir ömür dönemecinde olduğum halde, hâlâ aç bir süngere benzeyen beynimle neden kendime bu işkence bir bilsem..

Her insan, yani herkes bir gün bir konuda kendisi ile hesaplaşır.. Hem de dürüstçe! "tavsiye" kelimesinin içeriği, "tecrübe" ile ikiz kardeş olmalı bence.. yani lâf ola beri gele tavsiyeler, ilgi çekme motifinin sunuluşu şeklinde ise, sunan kişiyi komik ve zavallı duruma düşürmekten başka bir işe yaramaz ayrıca sunulan kişinin de işine yaramaz! 
O nedenle bana göre tavsiye, edinilen tecrübenin açılımı olmalı!

Yani demem o ki, insanın kendisiyle en dürüst hesaplaşması, pişmanlıklarını.. dertlerini.. çaresizliklerini.. günah ya da sevaplarını  yazması olmalı.
Çok zor hatta tehlikeli olsa da!