Kendinle yaptığın kavgalarında kim galip?

Bugünlerde hep kapı çaldı zannediyorum.. aslında ne gelen var ne giden.. Bakıyorum, kafamın içindeki o hiç kapatamadığım kapılar yine çarpıp duruyor..  Hiç uğraşamam düşüncesi ağır basınca, geçmişin kapısını kapatmak istiyorum usulca, ama itirazlar yükseliyor derinlerden.. Bakıyorum ki,  geçmiş, geçmemiş!!

Demek ki, kapısını aralık bırakışım bu yüzden ..

Sonra geçmişe bile gönderilmesine izin vermeyip silinenlerin mühürlü odalarından sesler yükseliyor bu sefer.. “yargıla beni” diye bağırıyor geçmişte kalan bir ses.. “bugün ki aklınla cevap ver bana” diye haykırıyor sonra diğeri açamadığı kapıyı tekmeleyerek.. cevapsız uzaklaşıyorum o zincirli kapıdan..

 Daha sonra.. ses geçirmez bölmelere uzanıyorum usulca.. Ses gelmeyen tek yer orası!.. Orası, benim kendimi mahkûm ettiğim hücre.. kendi sesimden ürktüğüm nice yıllar.. bu nedenle haykırışlarımı hiç kimsenin duymadığı,  sesimi ses geçirmez bölmelerde boğduğum odalar!..

 

İnsanın kendisini kandırması ne kadar zor diye düşünülür.. oysa ne kadar kolaydır insanın kendisini aldatması.. teselli etmesi… "bir daha asla" yeminlerine inanması.. "mutlaka olacak" ların hiç bir gün olmayacağını bilerek yeniden tekrar tekrar olacak diye kendisi ile adeta alay etmesi… bir anlamda kendisini kendi gözünde küçük düşürmesi..

 Sonra… sonra ne oluyor biliyor musunuz? Hiç birisi, kapı ardındakilerin hiç birisi önemini muhafaza edemiyor ..  Kimi, zamanla barışık, bir diğeri her zaman zamanla kavgalı olsalar da değişmiyor netice.. yoksa değişmeyen  “gerçek” mi?

 

"Gerçek" diyor bana, karşımda oturan ben!
Sonra elindeki kadehi kaldırırken, küstah bir ses tonu ile devam ediyor.. "Beyninle kavgaların, bir zamanlar hatta yakın bir geçmişe kadar, her zaman senin galibiyetinle sonlanırken, artık umursamadığın bu mağlubiyete kadeh kaldırışın neyin kutlanışı?  
Biten günlerin sonunda farkına varışının mı.. yoksa bitenin gün değil ömür olduğunu nihayet kabullenişinin mi?"