benim papazım!

Kendimi karanlık bir günah çıkartma kulübesine girmiş gibi hissederim ne zaman bu defterin başına geçsem.. Yani buraya yazacaklarımla papaza anlatacaklarım arasında bir fark yokmuş gibi.. Var aslında fark olmaz olur mu?… Hiç bir papaz anlayamaz anlatacaklarımı, üstelik benim günahlarımı affetme yetkisini ben vermedikten sonra, kimden alabilir o yetkiyi?? Sır tutma konusu ise … zaten iki kişinin bildiği sır değildir!

Bu gece de aynı şeyleri .. zaten hep aynı şeyleri hissediyorum defteri ne zaman alsam elime.. "benim papazım” dediğim defterime yazmak daha mı kolay geliyor bilemem.. hani o üstünü karalamak çizmek yeniden yazmak var ya… görerek.. aklından ruhundan yüreğinden satırlara akışını izleyerek yazma,  daha doyurucu geliyor bana..  Bana sanki konuşuyormuşum gibi geliyor.. Belki yaşamımda, hiç bir şeyin üstünü karalamayı beceremediğimden, veya bir çizik atmak aklıma zamanında gelmediğindendir yazmayı sevişim!!.. Bunları yaparak, yapamadıklarımın tatminidir belki yazarken yaşadığım duygu..


Sonra kalemi dişlerim arasına soktuğumda sanki uzaktan kumandayla şartlanmış gibi kapanan göz kapaklarıma ne demeli?… bir de piyano çalarken olur aynısı... biri varsa yanımda özellikle açık tutmaya çalışırım çalarken gözlerimi garipsenmesin diye.. hani sanki poz yapıyormuşum falan zannedilmesin diye!!! Hele yazarken … neredeyse ve mümkün olsa gözlerim kapalı yazmak gelir içimden aklıma gelenleri kaçırmamak için.. Sanki içimdeki göz, hızla alt yazı olarak geçerken beynimden düşüncelerim, okuyabildiği kadarını yazdırır kalemime..  
         Komodinimin üstünde, başucumda duran not defterime çoğu geceler ışığı bile açmadan bu içimdeki gözün okuyabildiği kadarını  karaladığım olur.. ki yarısını bazen bulamam!!

         Bir ses kayıt cihazı aldım .. hani aklıma geldiğinde… uykum kaçtığında… aklımdaki ses konuşmaya başladığında kaydedeyim diye.. Ama çok enteresandır ki ne zaman konuşmaya, yani yazılacakları ne zaman sesli olarak kaydetmeye başlasam söyleyeceklerimin hepsini unuturum.. “Ses” kendi sesim de olsa uyarıcı gibi, duygu kapaklarını kapatıp yazacaklarımı hapseder.. hatta vaz geçip tekrar yazmaya kalksam da o saklanan sözcüklerimi bulamam..
Bu nedenle karanlıkta yarısı deftere, yarısı bazen yastığa yazılanlar, beni anlatan duygular ve ifadelerdir.. Ve ben anlatmak istediklerimi önce yazar sonra klavyeye geçerim..


        Bugün yazmak istediklerim bunlar değildi aslında. Ve belki inanmazsınız ama bazen kelimelerimi ben değil, onlar beni yönetip yönlendiriyor.. Bugün de kalemi aldığımda elime, aklıma gelenlere başlayabilmek için bir girizgâh yapmak istemiştim sadece .. yazmış da yazmışım!!! Halbuki yazmak istediğim daha doğrusu yazmayı düşündüğüm şey o kadar farklı ve ilginçti ki, şimdi bu yazdıklarımla arasında bir köprü kurmam mümkün değil!..


Belki başka bir gece.. gözlerim kapalıyken!! dertlere çareler bulunduğunda... Günahlar biriktiğinde!!!

 

Ben hep,

yokmuş gibi dertlerime

varmış gibi çareler ararım..

Bu yüzden

çaresiz tüm dertlere aşinayım.