kıskanmanın açılımı!!..

Siz kıskanç mısınız bilemem. Ya da kıskanır mısınız yörenizdekileri olur olmaz şeyler için?  Ben, bu duyguyu hiç tatmadım bu yaşıma kadar. İnsanca bir duygu olduğundan hiç şüphem yok ama bende bu duyguya hiç yer olmadı nedense!. Aslında istedim hissetmeyi,  hatta kendimi zorladım bile, ancak nasıl oluştuğunu bilemediğimden  beceremedim. Zaman zaman konu açıldıkça, ya da aklıma takıldıkça düşünürüm.. nasıl bir duygudur kıskanmak?
-Ağlatır mı?
-Acıtır mı?
-Öldürmek mi istersin?
-Terk mi edersin kıskandığını hemen?  
-Ya da dizlerine mi kapanırsın “gitme” diye??
-Aldırmaz gibi görünüp kendi kendini mi yer  
 bitirirsin?
-Ya da itiraf edip kurtulur musun?
          
Sahi itiraf edilebilir mi kıskançlık?


Yoksa gizlenmesi gereken bir ayıp mıdır?


İnsanı öldürür mü, canından bezdirir mi, insanlıktan çıkartır mı?  
İNSAN NİYE KISKANIR???


Sevdiğini mi kıskanır?  Kendisini kıskananı mı sever?


               Ben ki, “sevgi” denen o geniş o uçsuz bucaksız sınırsız duyguyu yüreğimde azaltmadan taşırken, nasıl oluyor da “kıskanmak” denen o duyguyu tanımıyorum?..  
O zaman:
- ya sevmesini bilmiyorum,
- ya  sevdiğimi zannettiklerimi sevmiyorum,
- ya da,  güven duygusu sevgi denen hisle harmanlanınca kıskanma denen tırmalayıcı  virüs  yerleşemiyor yüreğe!


             Yine de kendimde bir eksiklik olup olmadığını bulmak için çok uğraştım.. Bu duygunun yani kıskançlığın, bir hastalık olduğunu söyleyeni de gördüm, aşağılık kompleksi olarak adlandıran otoriteleri de dinledim.. Hatta güven duygusu ile yakından uzaktan bir ilişkisinin olmadığını da öğrendim bu arada.. "Neye benzer?"  diye sorduğumda, "yarasa'ya demişti, aklına ve tecrübesine güvendiğim  bir kişi..
            Ve içimde hafif bir eziklikle “kıskanacak kadar sevemediğime mi üzülsem; yoksa hiç kimsenin bu aciz duyguyu içimde uyandırmadığına mı sevinsem?” diye düşünüp kararsız kalmıştım..


                                          ***

                                                                

           Sonra .. aradan geçen onca uzun bir zamandan  sonra!!!.. bir görünmez kaza ile, hayâl dünyamdaki hiç eskimeyen o eski, rum kilisesinden bozma evde bir gezintiye çıktığımda.. birden, bu duyguyu tanımış ama isimlendirememiş olduğumu hatırladım!. hatta seyrettim.. 
           Babama küserdim en çok, küçükken! .. eve geldiğinde bi koşu gidip terliklerini önüne koyduğumda, saçlarımı karıştırmaz ya da sırtıma pat-pat vurmazsa, beni sevmiyor diye düşündüğümü, hele hele ablama “nasıl geçti dersler?” diye sorduğunda üzülüp ağladığımı!..
          Daha sonraki yıllarda,  bazı öğretmenlerimin, bir önceki derslerinde bulunmayan öğrencilerine ilgi gösterip sebebini sorduğunda; ve sırf denemek için o öğretmenimin dersi olduğu gün okula gitmediğimin sonrasında, bana soru sorulmadığı için üzüntüden hasta olduğumu!!!
          Tarih dersinden 10 alamadığım zaman, 10 alan kızın ne kadar çirkin olduğunu düşündüğümü hatırladım!!!… :) 


Demek ki ben sadece adını bilmiyormuşum o duygunun!!
             
            Yani demek ki ben, sadece “kıskanmak” denince akla ilk gelen adres olan, karşı cinsin sevgisini/sevgisizliğini kıskanmamışım!.. Eğer aksi olsaydı, yani karşı cinse yönelseydi mecburmuş gibi bu duygum, netice olarak ben, ya kahrımdan mezarda, ya da sinirime mağlûp olup hapiste olurdum..
             O zaman şanslı mı sayılmam gerekir, hayatı paşlaştığım bir insanı sevmenin şart olmadığı bir beraberlikte, (ki adına evlilik deniyordu) tercih edilen olmadığım halde, bu yarasa yı yöremde hiç görmediğim için?.
          Ya da şanssız mıyım,  tanımını bilmeden, bir dostun-sevgilinin-arkadaşın-meslekdaşın-annenin-babanın-kardeşin- ya da evladın ilgisini  paylaşamamanın adının "kıskanmak" olduğunu yeni öğrendiğim için?