alışkanlık denen yılan..

Alışmak... çok korkunç bir şey..
Sigaraya alışmak gibi değil..
Öyle düşünülebilir ama ondan daha zehirli olur bazı alışkanlıklar.. ne alkol ne de diğer zehirlere benzer bahse konu olan.

Bir insana alışabilirsin.. ya da bir eşyaya.. hatta oturduğun koltuktan giydiğin ayakkabıya kadar çoğaltılması mümkün.. Ve bir süre sonra, o alışkanlık içine işlerse ve bir yılan gibi çöreklenirse yüreğine beynine, işte o zaman ondan vazgeçemezsin. Hiç fark etmezsin üstelik. Bir de bakmışsın, günün onunla başlıyor ve ondan bir ses bir nefes alamadığında o GÜN başlamıyor!

Sonra.. yapmaktan zevk aldığın ne varsa, birer birer ertelemeye başlarsın.. O ertelediklerinin her biri senin yaşamını idame ettirdiğin görevlerin zevklerin ve mecburiyetlerin olsa bile..

Hele de tek başınaysan.. Eğer, onlarca yıl, yalnız kabul etmemişsen kendini, ve tek başına, aklındaki gönlündeki kalabalıklar içinde geçmişse zamanın , İşte o zaman bir bataklığa gömülüyorsun demektir.. 

Çünki  alışkanlık, yalnızlığa meydan okumuş bir insanın tükenişidir. Teslimiyetidir!.. O güne kadar ilk defa bir aynada tanımakta zorlandığı görüntüsünü seyredişidir ve en kötüsü kendisini ilk kez yalnız hissetmesidir.

"İrade" denen direnç ise alışkanlığı sever.. yorgundur.. direne direne yıpranmıştır .. gevşemeye sakinleşmeye ve artık kuvvetli olmamaya ihtiyacı vardır. O nedenle sever alışkanlığı.. Çünki iradenin zorlanmadığı, emir almadığı zaman dilimi, alışkanlığın saltanat sürdüğü dönemdir.

Ve bu, o insanın tükenişine giden sonun başlangıcıdır.

Ancak :

Eğer bu sonun başlangıcından dönebilmeyi başaranlar olmuşsa, düşe kalka, yaralı bereli kendini ve benliğini kaybetme pahasına geri dönen, yolu bulabilmişse, o insanın bir şansı vardır. Zamanında yok edilişin sadece ölümle olmadığını anlayabilen o insan için şans, alışkanlığın ölümden beter olduğunu bilmesinde gizlidir..

Zaman zaman yazılarımda dile getirip dururum içimdeki çocuğu.. okuyan herkesin durup kendi içindeki çocukla karşılaştırdığından  adım kadar emin olduğum halde, ve bunu bugüne kadar hiç itiraf eden de olmadığı halde ben yine bugün o temcit pilavını sunmak istedim sizlere.

Seviyorum o içimdeki çocuğu elimde değil. Her şeyden önce dürüst oluşuna hayranım. Hiç gıllıgışlı olmayan itirafları var. İçinde kötülük yok, hiç olmadı da bugüne kadar biliyorum. O nedenle zaman zaman aklıma takılan acaba’lara artık ayıracak zamanımın olmayışı  da ayrıca beni sevindiriyor.

 

Böylece bazen tenakuzlara düştüğüm hisler dünyasında, kâh çıkıyorum gök yüzüne .. seyrediyorum âlemi..

Ya da indiğim yer yüzünde, yazdıklarımı okuyup, seyrediyorsunuz beni!..