reçete gibi dersler..

                Ne acıdır ki, birisini sevip sevmediğini, tam olarak onu kaybettiğinde anlar İNSAN.. Eğer o kayıp, geride sende kalanların tümüne bedelse, o zaman o değerin bedelini ödemen de mümkün değildir. Doğruyu yaptığını zannettiğinde, yanlış yapmaya başlarsın. Kendini haklı bulduğunda, tüm hücrelerin haksız olduğunu haykırır yüzüne.. Herhangi bir nesne ve hatta bir zerre bile "o" nu hatırlatıyorsa eğer sana, bilesin ki,  o zerre çoğalıp bir çığa dönüştüğünde kaçış yolu artık senden çok uzaktır..

            Çünki, nefsinden, gururundan, huzurundan, ve madde olan herşeyden fedakarlık etmektir "sevmek"..   Bu duyguyu ayıp sayan olursa eğer,   bu, onun en büyük ayıbıdır!

         Çünki sevgide ayıp yoktur.. sevgide utanılacak bir mefhum da yoktur.. Sevgi, dürüstlük denen olgunun üstüne gölge düşürmez.. Birisini sevmen, nasıl diğer birisini sevmediğin anlamına gelmeyecekse, kendine ve prensiplerine ihanet ettiğin anlamına da gelmez.. Çünki, sevmek denen uçsuz bucaksız tertemiz duygu ile menfaatlere ve geçici ihtiyaçlara dayalı istekleri karıştırırsan birbirine, o zaman en büyük ihaneti kişiliğine ve duygularına yapmış olursun..   

         Çünki "sevmek" Allahın sevdiği kullarına bir lutfudur.. Ziyan etmeyeceğini, pespaye hale getirmeyeceğini  bildiği kullarının yüreklerine yerleştirir itina ile.. O nedenle onun kıymetini bilmemek, kendi kıymetinin de yok olmasıdır bir anlamda.  Çünki, o armağan, yaşamında neyi veya kimi özlüyorsan, hayatındaki tek eksiğin o olduğunu anlayabilesin ve onu kaybetmeyesin diye yerleştirilmiştir yüreğine..  

                 Burada yazdıklarımın, bundan önce yazdıklarımla veya yazacaklarımla çelişkili olduğunu/olacağını düşünen olursa, ona önce kendi duygularındaki ve düşüncelerindeki düğümleri çözmesini önerebilirim.. Belki o zaman, İnsanın sevdiği ile mutlaka beraber yaşaması, evlenmesi, üremesi gerekmediğini, hatta bazen  onu bedensel olarak  tanımasa da "sevgi" denen od'un yüreğini kavurabileceğini anlar..  


Çünki sevgi, ellerinin yanmayacağına inanıp, korları avuçlamaktır..
İhanet ise, o korları avuçlayanın ellerinin yanmadığına inanmaktır.