"EROİCA"

Ludwig van BEETHOVEN

Müzik tarihinde, Bach müziğin matematikçisi, Mozart şairi, Beethoven ise filozofu olarak anlatılır..
           Bilinen bir gerçek vardır Beethovenin hayatında.. O da ömrünün en güzel yıllarını ve en şahane bestelerini yaptığı süreyi sağır olarak yaşamış olmasıdır..

          Onlarca ölümsüz eserlerinin arasında, asırlardan asırlara yayılan hikayesi olanlar  da vardır..
         Mesela Beethoven Napolyon'a hayrandır.. onun gibi bir devlet adamının olamayacağını onun kadar hiçbir hükümdarın ülkesine böyle hizmet edemeyeceğini düşünmektedir..
         Ve 3. Senfonisini onun için besteler.. Tüm isteği bu senfoniyi Napolyon'un huzurunda icra etmektir. Bu isteği kabul görür.. O beklenen gün gelir ve Beethoven notalarını toplayıp Fransa’ya yola çıkmaya hazırlandığı gün, Napolyon tüm dünyaya imparatorluğunu ilân eder..         
         Bunun üzerine kendisini Fransa'ya götürmek üzere gelen görevlilere fikrinden vaz geçtiğini söyler ve yazdığı notaların ilk sayfasındaki ithaf ve methiye yazısını karalayarak “eroica” bedeni yaşayan, ruhu ölü (bilinmeyen bir kahramana) diye yazar..
           Sağırlığının artık iyice ilerlediği yıllarda,  bir gün, oda hizmetçisinin kapıya vuruşunu duyar.. Ve bu kapı vuruluşunun "tak-tak-tak…  tak!"  sesi, “kaderin kapıya vuruşu” adı ile bilinen o muazzam 5. Senfonisini bestelemesine sebep olur.


           Her ne kadar klasik müziği sevsem de ve Beethoven en sevdiğim kompozitörler arasında yer alsa da, gayem sizlere müzik tarihi dersi vermek değil; bir ders alınması gereken konuda görüşlerinizi ve fikirlerinizi almak...

             Sevilen, hayran olunan ve takdir edilenlere ithaf edilen  bazı eserlerin, bazen o eserin oluşmasına sebep olan duyguları hak etmediğinin anlaşılmasından sonra, ithafın “eroica” olabileceğini.. Hatta herkesin çekmecelerinde çoktan "eroica" ya ait olmuş nice şiir, yazı ya da besteler bulunabileceğini .. Ya da görmeyen bir gözün veya  duymayan bir kulağın açılabilmesi için, bazen bir kapıya vurmanın bile yeterli olabileceğini düşündüm.!!.

            Kararsızım... Yıllar sonra tekrar coşkuyla özenerek yazmaya başladığım şiirlerimi,  özenti gibi "Bir Eroica için"  adı altında mı toplasam?.. Ya da, her seven adına, okuyan her duyarlı kişinin içinde bir kördüğüm gibi sakladığı söylenmemiş duygular olarak mı bıraksam?..  yoksa hepsini silsem  mi?

Fark eder mi?