İnkâr!

  

Bir şeyi inkâr etmek, onu ortadan kaldırmak anlamına gelmiyor.
Keşke gelse!
Bir yaşananı ya da hissedileni, ısıtıp ısıtıp öne sürme çabası içinde olmamaya dikkat ederim. Ya da "hatırlanması gerekmiyor" diye düşünenlerin huzurunu kaçırmamaya!. Sadece, anılarımı inkâr etmeyecek kadar dürüstüm. 
En azından kendime karşı!..

Bence güzel olan, hiç almayı düşünmeden verebilmenin hazzı içinde yaşanan sevgi.. Tabii ki, karşılıksız sevginin tercih edilebilir olduğu tezini savunmuyorum. Beklentiden kastım netice!.. Yani kurgusu oluşturulan bir neticeyi beklemek ve bunun için o "sevgi" denen yüce duyguyu, bu kurgulanan yönlere doğru kamçılamak, bana göre en büyük haksızlık ve ahlâksızlık.. İnsanın kendisine, şerefine, ve sevgisine karşı!.

Ancak, "ilgi" denen, insanı insan yapan ve doğasını güzelleştiren o bağ, eğer sevdikleri tarafından, o insanın yaşamındaki değerlere "önemsemek" olarak gösterilemiyorsa;  bu lâkaydi hangi tarafın önemsiz olduğunu ispatlar acaba, diye düşünmekten de vazgeçemiyorum.

Bu çok basit gibi görünen, ama ağırlığını tartabilecek bir kantarın olmadığını düşündüğüm ilginin esirgenmesi, esirgenene mi esirgeyene mi değer kaybettirir??
Bunu da,  düşünmeden duramıyorum bu pazar!!.. 
Fasılasız.. limona gerek kalmadan! 

Bu kadar “dikbaşlı” oluşuma rağmen, hep böyle olduğum gibi kalışımda, kişiliğimin temelindeki güzel ve sağlam gen taşlarımın etkili olduğuna inanıyorum.. Bu yüzden beni yıkılmaz kılmakta o taşlar!!.. Bunca darbeye..  ayrılığa.. inkârlara ve Ölüme rağmen!

VE.. en büyük hatanın, beynin inkâr ettiğini, yüreğe itiraf etmek olduğunu bilmeme rağmen..

Bu yüzden.. Diyorum ki...