Unutamadığım bir film..

1950 li yıllardı herhalde.. ailece yine açık hava sinemasına gitmiştik. Sümer sinemasıydı yanılmıyorsam.. Bahçenin ön kısmında masalar ve etrafında sandalyeler vardı. Herkes masa örtüleri ile minder getirip kendi konfor ve temizliğini sağlardı! Beni masaya oturturlardı. Pek bir hoşuma giderdi herkesten yüksekte oturup tepeden bakmak(!).. Daha hoşuma gidense, şehir hamamlarının göbek taşını aratmayacak çeşitlilikte getirilen yiyeceklerdi.. Sağım, solum dolmalarla böreklerle dolu olurdu.. ellerimizde de gazoz!

“I’ll cry tomorrow” yazıyordu koskoca afişin üstünde. Herkes birbirine sormuştu “bu ne demek?” diye!! Başrolde Susan Hayward oynuyordu diğerlerini hatırlamıyorum.. Zaten filmi de pek hatırlamıyorum çünki önümde oturanlardan perdeyi görememiştim.. O zamana kadar masa üstünde otururken bu sefer masaya oturtmamışlardı beni. İtiraz edecek olunca da “kazık kadar kız oldun ayıp çok konuşma ” demişlerdi!!.. Hırsımı, ışıklar sönünce masadaki yiyecekleri civar masa altındaki kedilere atıp gidermiştim.. Gözleri sabit şekilde perdede olan aile büyüklerimin el yordamı ile pat-pat masa üstünde yiyecek arayışlarını ve bulamayışlarını seyredip eğlenmiştim.. Perdeyi tam göremediğim için etrafı seyredip, çaktırmadan sağa sola fıstık atıp kafa bulmuştum!! Sonra, burun çekmeler çoğalıp sesli hıçkırıklar artınca, merak edip aralardan kenarlardan perdeyi görmeye çalışmıştım..

Orada bir kadın bir kızına diyordu ki, “canın ne zaman ağlamak isterse, yüksek sesle ‘yarın ağlayacağım’ de” .. diyordu.. Anlayamadığım, neden herkesin bu söz üzerine o an ağlamaya başlamasıydı !

Dertler çoğalıp, tahribatları arttıkça, en güzel tedavinin ve en gerçek doktorun, insanın kendisinin olduğunu anladığım gün “yarın ağlayacağım” dedim kendime yüksek sesle, hem de iki misli ağlayacağıma dair söz verip!. Ama bir de baktım ki, yarın geldiğinde canım artık ağlamak istemiyor, ya da yine ertelenecek yarınlar var kapıda bekleyen! O zaman hiç seyretmediğim bir filimdeki tek bir repliğin beni nasıl etkilediğini farkettim.. İlk duyduğumda ne denmek istendiğini anlayamamış olsam bile.


Ve o gün bugündür, sadece ağlamakta değil, kızmakta, sinirlenmekte, hesap sormakta, ürkmekte hatta itiraf etmekte bile, baktım insan isterse “yarın” a erteleyebiliyor duygu fırtınalarını.. Sigarayı bıraktığım gün bile “yarın içeceğim” dediğimi hatırlıyorum..


Hüzünlerin de sevinçlerin de, doya doya yaşanmasından yanayım ve zamanında yapılmayan hiç bir şeyin ileride aynı güzellik ve aynı güçte etkili olmayacağını da çok iyi biliyorum.. Ama, sebep ne olursa olsun, canınız ne zaman içinizi çeke çeke ağlamak isterse, “I’ll cry tomorrow” deyin. Yarın geldiğinde bakarsınız uçup gitmiş hüzün.. niye ağlamak istediğinizi bile unutmuşsunuz.


Yok eğer dozunda ve isteğinde bir azalma olmamışsa, o zaman “yarın ağlayacağım” dersiniz!!..