"kız çocuğu..."

“Bir kız çocuğunun büyümesi ne zaman biter acaba? İlk adet gördüğünde mi, 18 yaşını doldurunca mı, evlenince mi, saçına ilk ak düşünce mi? Bence hiçbiri değil. Bir kız çocuğu büyümez, kaç yaşına gelirse gelsin asla büyümüş gibi hissetmez kendini. Son nefesini içi arzularla, heyecanlarla dolu bir kız olarak verir. Ama değişim yaşar. Hayat o kızı sürekli değiştirir ve bu değişimlerin hiç şaşmayan bir aktörü vardır; Bir Erkek!”

***

Bu sözler bana ait değil...  Zülfü Livaneli'nin son kitabı "serenad" dan alınıp nihansum tarafından "söz uçar yazı kalır" bloğunda bizlere sunulan bir yazı.. 

"Aktör"e kadar olan her bir harfinin doğruluğunu yüreğimin dibine kadar kabul edip onaylarım. Ancak, sürekli değişikliklerin aktörü olarak sadece bir erkek figürünün bu denli yoğun ve kalıcı değişimi yaratabilecek güce sahip olduğunu kabul edemem.. Çünki bu güce, ister yapıcı ister yıkıcı, önce o figürün kendisinin inanıp  kabul etmesi gerekmekte.. (yıkıcı olabileceği konusunda pek itirazım olmasa da!)

Çok iyi tanıyorum o kız çocuğunu ben.. Hepiniz bilirsiniz o içinizdeki çocuğu.. Kiminiz gerçek çocuklarınızla haşır neşir olduğunuzdan, kiminiz o figür(!)le baş edemediğinizden.. ya da o çocuğun varlığından bile haberdar olmadan yaşayıp gittiğinizden belki de kayıtsız kalırsınız yazdıklarıma..

Zaman zaman içimden çıkmasına izin veriyorum o tatlı cadının... yaptığı delilikler, o dayanılmaz özgürlük tutkusu beni de peşinden sürükleyip götürüyor.. ama ip, her ne kadar pu.tun elindeyse de onun ipi de benim elimde!! :)) sözümden sapma raddelerine geldiğinde kendi başına buyruk olmaya takılmaya başladığında, çekip kitleyiveriyorum yüreğimin sol karıncığına!! :) 

Tahammül edemediğim geceler yaşıyorum çoğu zaman feryatlarına.. özlediklerine, tekrarını istediklerine kayıtsız kaldığımda da gün be gün sönen nefesine tahammülüm güçleşiyor.. O zaman ona farklı oyunlar ve oyuncaklar buluyorum.. seyahat gibi.. yorgunluktan geberinceye kadar ev işleri ile uğraşmak gibi... salonun ve hatta tüm evin odalarının hem yerlerini hem de eşyalarının yerlerini değiştirmek gibi.. hiç sevmediğim türden de olsa tüm müziklerin piyanomda yüksek ses pedalı ile çalınması gibi... Bir deli çılgınlıkla sonraları pişmanlığın doruğuna çıkacak kadar alış veriş yapıp, cüzdanın kasanın kesenin dibine darı ekmek gibi...  bunun dışında aklınıza ne geliyorsa...

Oh be!! dünya varmış.. ne o öyle mız..mız..mız!! "ya büyü ya defol git nereye gidersen.." diyorum içimdekine!. cevap yok!  iyi! demek ki işe yaramış çabalarım.. yaşıma başıma yakışmayacak düşünceler içinde olmanın al renginden kurtuldum çok şükür.. derken...  arka balkondan bakarken, gözüme  bahçenin neredeyse ayak bileğine kadar uzamış çimenleri ilişiyor...  bir koşu aşağıya iniyorum.. ayakkabılarımı parmağıma takıp yalınayak.. ıslak ve soğuk çimenlerde .. ödüm kopar üstelik börtü böcekten.. içimdeki korkunun, bedenimdeki titreşimlerini duyup, hadi yeter şimdi bir örümcek sokarsa görürsün gününü diyorum içimden.. ama o da duyuyor ve gülerek, aldırmadan koşmaya devam ediyor.. O zaman o çocuğun farkında olmadan aralanan kapıdan çıktığını anlıyorum.. boşa giden bütün uğraşlarım ve yorgunluklarım geliyor aklıma..

Sonra, yorgun, nefes nefese çimenlere sırt üstü uzandığımda, onun mutluluğunun aslında benim mutluluğum olduğunu farkediyorum.. Kalkıyorum....  koşuyorum... koşuyoruz!!!