Eşşek sudan gelinceye kadar!!

Annelerin beddualarına sütleri karşı gelirmiş.. Yani ana bedduası tutmazmış!!!

Ben buna çok inanırım.. çünki neredeyse hemen hemen her gün annemin “dilerim aynı senin gibi bir çocuğun olur” diye ettiği bed-dualar gerçek olsa ne yapardım acaba?? Oğlum tam anlamı ile bir beyefendi.. Doğuştan!..  sakin ve de sonsuz inat bir oğlak çocuğu!!.. Benim, delisi dışındaki tabiatımla onun son derece sakin bildiğini okuyuşu, bir anlamda o bedduanın kabulü anlamına da gelebilir ama ben yine de halimden çok memnunum..

Çocukları pek bir şey bilmez anlamaz zanneden ve de kendi çocukluklarından hiçbir şey hatırlamayan ebeveynlere şaşar kalırım.. 

Büyük bir evde ve üstelik üç katlı bir evde yaşamanın zorluklarını bilemezsiniz.. “anneee” dersiniz duymaz!... “ANneeEEE” diye bağırırsınız… yine duymaz, ya da “ayy ne münasebetsiz şey soracak şimdi yukarı kata çıkamam” diye düşünür ve üşenir… Ama son derece yüksek sesle bir çığlık atarsanız…. Koşar gelir!… hatta alt katta üst katta olanlar da bu koşuya iştirak eder.. :)
 

Bunun neticesinde anne tabiriyle, eşşek sudan gelinceye kadar dayak yenince bu huydan vaz geçilir… ama yaratıcılık çocuklara tanrı vergisidir..  Bu sefer kazara olmuş gibi eldeki,  dolap ya da masa üstündeki bardak kırılmaya başlar!! Ne hikmetse hep taşa düşerek kırılır.. ses yankı yapar diğer katlara… koşup gelinir yine..
Yine eşşeğin sudan gelmesi beklenir!!

Sonra evden kaçacak yerler denenir.. nereye?? Bahçedeki odunluğa.. kümesin folluk kısmına.. babanın marangoz aletlerini özenle sakladığı odamsı dolaba.. yine netice acı vericidir… Bu eşşek niye sudan bu kadar geç gelir anlaşılmaz!..

Yani, ya böyle CEZALI olarak hiç konuşmadan hatta bebeğimle bile oynamadan oturup o cezanın bitmesini beklemeliydim, ya da eşşeğin sudan gelmesini!! 

Sizin anlayacağınız ben çok yaramaz bir çocuktum.. tüm aile fertlerine ve hatta mahalleye bile illallah dedirtecek kadar.. Ablalarımın sinsi olaylarını hiç sevmezdim her şeyi yapıp benim üstüme atarlardı.. ben de gece onlar uyuyana kadar bekler yataklarına gizlice su döküp altlarına işediklerini cümle aleme yayardım!! duymayan kalmazdı!! İntikamım acı olurdu anlayacağınız.. :)
 

Zaten eğer birinden bir intikam almayı kafama koymuşsam, aradan geçen süre yılları da devirse, kafama koyduğum şekliyle gerçekleştiririm. Huy canın altında dememişler boşuna atalar!!

Sonra bir gün... tuşlarına dokunmam bile bana yasak olmasına rağmen, sudan gelecek olanı beklemeyi göze alıp piyanonun kapağını açtım.. Ne zaman öğle uykusuna yatırsalar beni,  aşağı kattaki büyük sofada duran piyanonun başına geçen annemin çaldığı melodilerle hayâl kura kura uyurdum.. hayâlimde uçarak bulutların birinden diğerine atlayarak dans ederdim!!..
Bir gün annem başka bir şey çalmıştı.. yanındaki arkadaşları da hep bir ağızdan o çaldığı şarkıyı söylemişlerdi.. Çok şaşırmıştım çünki ben hayâlimde bu söyledikleri şarkı ile de dans edebiliyordum! Ve ben farkında olmadan o şarkının melodisi kendiliğinden kazınıvermişti beynime..
Daha sonraları ne zaman evcilik oynasak, ben bebeklerimi o şarkı ile dans ettirmeye başlamıştım..
 
İşte o gün, piyanonun kapağını büyük bir cesaretle açıp çene hizamdaki tuşlara dokunduğum o gün, orada o melodiyi çalmaya çalışmıştım. "seni cadı seniii..." diye koşturup gelen annem, birden inmekte olduğu merdivenin yarısında zınk diye durmuş ve "ne yapıyorsun sen?" demişti şaşkın, yumuşak, sevecen bir ses tonu ile.. Ben de en masum halimle, o şarkı var ya hani anneee.. hani söyledinizdi ya ben onunla da dans edebiliyorum anne ama o bir şarkı.. nasıl dans yapabiliyorum?" demiştim..

Annemin ağlamasını hiç anlayamadığım için hemen tuşlara bakmıştım, acaba ellerim kirliydi de (her zaman öyleydi zira) tuşlara mı bulaştı da annem ağlıyor diye.. Annem geldi beni kucağına aldı öptü... öptü.. "o şarkının adı "yine bir gül-nihal aldı bu gönlümü" bitanem.. ve dans ritminde.. yani usulü öyle.. yani vals gibi!! sen bunları şimdi anlayamazsın ama bir gün anlayacağından eminim" dedi.

O günden sonra, ayağım pedala yetişmediği için çok üzülsem de annemim minik piyano öğrencisi olmuştum..
Her ne kadar eskisi kadar sık olmasa da, arada yine, sudan gelmesini beklediğim oluyordu o gidenin!.. 

 

Şimdiki ana ve babalar için çok üzülüyorum.. Sabahın köründe çocukları daha uyurken evden çıkıp, gece vakti eve dönüp çocuklarının büyüdüklerini, dişlerinin çıktığını, boyunun uzadığını, elini kestiğini, evin duvarını boyadığını, halıya resim yaptığını, sadece  hafta sonu görünce… haftanın yorgunluğuna eklenen alışveriş yorgunluğu ile tüm bu olanlara kayıtsız kalıyorlar.. Bunlara ve daha yazamadığım nelere nelere!!!

 

Ve belki bu nedenle bu devirdeki çocuklar hiç suya giden eşşeğin dönmesini beklemiyorlar!!.. Gerek de yok zaten… bakıyorlar evde eşşek gibi çalışan bir ana bir de baba var!!  Onların dönmesini beklemek daha işlerine geliyor.