Doğru bilinen yalanlar "TECRÜBE" midir?

Doğru bildiğimiz yalanlar.. mı desem, inandığımız yalanlar mı?  Yoksa, gerçek kabul edilen yalanları bile bile doğru zannetmenin,  tecrübe olup olmayacağı mı?

Doğru bilinen yalanların en başında “seni seviyorum” gelir.. İnandığımız yalanların başını da yine o çeker!!  Ama benim anlatmak istediğim ve anlatabileceğimden pek de emin olmadığım yalan bu değil.. en azından bu kadar basit değil!

Ve affı da bu kadar kolay ve mümkün değil!.

 

Çocukken okunan hikâye kitaplarındaki Pinokyo'nun burnunun yalan söyledikçe uzadığına inanmayan kaç çocuk vardır bir düşünün..

İzmir’deki çalıştığım lisenin girişinde bronz heykeller vardı. Kapı yanında da ufak bir çocuk heykeli dururdu elleri dua eder gibi uzanmış.. Oğlum da o zaman 4-5 yaşlarında son derece akıllı ve uslu bir yaramazdı!. :) Okula beni almaya geldikleri bir gün bu çocuğun heykelini görüp çok etkilenmiş ve  neden çocuğun taş olduğunu sormuştu.. Ben de “annesine yalan söylemiş ondan.. şimdi allaha dua ediyor affetmesi için” demiştim. O günden sonra, okul dönüşümde,  “bugün yaramazlık yaptın mı? Ya da  “yemeğini yedin mi?” gibi sorular sorduğumda, eğer soruya göre “evet” veya "hayır" dedikten sonra kol ve bacaklarını elleyerek taşlaşıp taşlaşmadığını kontrol ederse,  anlardım ki yemeğini yememiş veya yaramazlık yapmış.. :))

Her çocuğun veya ana/babanın anısında böyle çocuksu anılar vardır mutlaka ama benim anlatmayı düşünerek başladığım yazımın içeriği bu da değil !!.

 

İnandığımız yalanların mutlaka bir sebebi olmalı diye düşünmekteyim.. İnsanları doğru yola sokmak, inançları kuvvetli olan insanın hata yapmayacağına veya ailesini mahcup duruma sokmayacağına inandırmak gibi..
Aslında hataların en büyüğü bu olsa da..

 

Beni,  dinimi sorgular hale getiren 15 yılı aşkın bir süre izlediğim çarpıklıkları, inanmam istenen yalanları ve en acısı bunlara körü körüne inananları gördükçe.. artık masalların da bir hükmünün kalmadığına karar verdim.

Yalanları bile bile doğru kabul etmenin, cehalete vurulan damga olduğunu kabul edebiliriz, ancak, menfaat denen boynuzlu canavarın esiri olan boynuzluları gördükçe ve onların inan/mış gibi yaptıklarını izledikçe.. ve aklıma hücum eden “neden” lere de bir yanıt bulamayınca .. bu çok acı tecrübenin sadece bana değil; sana, ona, herkese ve doğaya ve netice olarak  ülkeme vereceği ve hatta verdiği zararları da gördükçe.. her şeyi Allah’a havale edip arkasına yaslanıp bildiğini okuyan ve kıç büyüten bu insanlar ve işlerine gelen her konuda dini alet eden bu gayri müslümler yüzünden artık , “DİN” denen masala İNANMIYORUM!.
                           

Pinokyo'nun burnunun uzadığına inanmayışım gibi.

         Tek tesellim:      Son virajı dönmüş olmam.