ve.. İLK GECE.. ve SABAHI

Wawww... muhteşem bir başlık oldu bu..

Ama ilgi çekme motifi gibi kullanmak için değil inanın.. Gerçekten ilk gece başıma gelenleri

başımıza gelenleri anlatmak istiyorum.

Fotoğrafın yamuk oluşundan benim tarafımdan çekildiğini anlayabilirsiniz.

Üstelik gezegenim ay, hilâl iken.. Zor denk gelen bir doğa olayıdır..

Bu da, oğlumun kamerasından...

Boynuz kulağı her anlamda ve alanda geçti çok şükür..

Gün böyle bitti ve gece başladı!

Önce hafiften alttan güm diye vuruluyormuş gibi başladı..

Sonra hafif bir "zelzele mi oldu ne?" sallanışı gibi devam etti..

Yüreğimdeki fırtınalarla karşılaştırıp

aklımca küçümsediğimde, bu kıvamdaydı!

 Geminin kaptanı olduğunu daha sonradan öğrendiğim  Giuseppe,(!) tüm kapıların ve perdelerin otomatik olarak kapatılması emrini verip,  güvertedekileri  kamaralarına sepetleyip, kapılara "çıkılamaz "danger" tabelâsını astırınca, ve de tatbikat adı altında son derece doğalmış havası verilerek ama mecbur tutularak bu işlem yaptırılınca sanırım herkesin aklına ilk gelen titanik olmuştur..

Sonra da o gece "güm" diye düşünce yataktan ve balkon kapılarının bile otomatik olarak kitlendiğini fark edince, anladım ki işin şaka götürür bir yanı yok..

Neyse ki erken saatlerde İmge annesi ile onun kamarasında uykuya dalmıştı
ve ben de oğlumla paylaşmıştım odayı..
Oğul güvencesi ile uyumak..
düştüğünde itina ile kaldırılmak!! ne muhteşem bir duygu!

*****VE SABAH OLDU.

HIRVATİSTAN

DUBROVNİK 

Hırvatistan'ın muhteşem Ortaçağ şehri.. Unesconun koruması altında olan güney Dalmaçyanın incisi.. İrlandalı yazar Bernard Shaw'un  "cenneti arayan dubrovnike gelmeli" dediğini duyduğumda, demek ki benim ülkemi görmemiş diye düşünmüştüm.. Ama, daha limana girerken yazarın ne demek istediğini ve ne kadar haklı olduğunu anladım.

 Size de oldu mu hiç bilmem..
Zaman zaman ilk defa gördüğünüz  mekânlar veya kişilerle ilgili "bunu/burayı daha önce görmüştüm" diye düşündünüz mü hiç?
İşte aynen öyle oldu. Dubrovnik'e iner inmez sanki bir sonraki sokağın neresi olduğunu bildiğimi düşünecek kadar aşina geldi bana şehir.. Ve kent benimle konuşmaya başladı! Bu kadar temiz, sakin, yeşil, çiçek dolu, ve sanki insana gülümsüyor gibi yansıyan ikinci bir kent daha görmedim. 
Ömrümün sonuna kadar burada yaşayabilirim!

Limana giriş...

Bizim boğaz köprüsünü anımsatan bir görüntü..

kahvaltımız bitmek üzere.. rıhtıma yanaşmasını bekliyoruz..

Discovery, küçük bir sandal gibi önümüzden süzülüp gidiyor..

nihayet karaya ayak basacağımız için,

 herkesin hiç belli etmemeye çalıştığı bir acelesi var gibi!!

Taşlar ıslak değil.. cilâlı da değil..

Yollardaki tüm taşlar, yüzyıllardır 

(13.yüzyıldan kalma olduğu

söylenmekte) üzerinde yüründüğü 

için cilâlanmış gibi

parlamakta.. anlayın taşın

muhteşemliğini ve doğallığını. Ben

de kendi payıma düşeni yerine

getirip parlaklığa katkıda

bulundum..

Aklıma beyoğlu caddesi geldi. nedense?? 

ve kızılay'ın kaldırımları!!

Dubrovnik kalesine giriş.

susuz çeşmelerin önünde bir uykusuz!

ifrazat fazla..

koku bir facia!!! yürümeye razıyım! :))

allahın alığı bir rehberimiz var.

Hiç durmadan getireceği kişi sayısına göre

pirim alacağı kesin olan

bir restorana götürmek için ısrar etmekte ve

 önünden geçtiğimiz tarih kokan yerlerin

nereleri olduğunu bile bilememekte..

O nedenle merdivenlerden çıkmıyor

ve rehberden ayrılıyoruz..

Son derece klâsik bir pastanede brandi içiyoruz..

breh breh!!

Burak "çakır efem" diyor bana :))

Pek çok yerlerin neresi olduğunu, parasını verdiğimiz halde yararlanamadığımız rehberimiz yüzünden bilemiyoruz..

Aklıma "izler ve yansımalar" geliyor..Esmir/Esin'i anıyorum.

Onun yaptığı belgesel sunumları hatırlıyorum ister istemez..

Şimdi o olsaydı diyorum içimden .. Tek tek arayıp sorup anlatırdı ..

Ne yapalım benimki biraz simple bir sunum oluyor farkındayım..

Hâlâ ayılamadım mı ne??? 

ama meselâ bunu biliyorum..

Burası Dubrovnikteki 1391 yılında yapılan meşhur

Antik Kilise..

Kaleden çıkarken kulağımıza gelen çok güzel bir müzikle

yön değiştiriyoruz.

"aklıma doğa için çal" geliyor nedense..

Sanki hepsi kendi kafasına göre takılıyor gibi çalmakta ..

'caz' zaten biraz da o şekilde oluşmuş bir müzik türü..

Bayılıyorum.. cebimde ne varsa gitar kutusuna koyuyorum...

Yok.. brandiyi fazla kaçırdım ben!!

Burada dilenci yok.

İhtiyacı olan, bir sanat icra ederek para topluyor..

Ya sokak müziği yapıyor,

ya isteyenlerin resimlerini yapıyor karakalem..

veya böyle ünlü bir görüntüye bürünüp

saatlerce ama saatlerce hiç kımıldamadan heykel gibi

ayakta durarak önündeki kutuya atılanlarla geçimini sağlıyor..

ilgimi çeken ve çok enteresan bulduğum bir görüntü bu..

Önce kurumuş çeşme zannettim..

sonra "tarihi bir kalıntı ama ne ? "  sorusuna yanıt aradım.

Magnet aldığımız dükkan sahibine sorduk ingilizce bimiyordu..

Sonra  bundan önceki gezilerinde öğrendiği bilgilerle

bize rahberden daha faydalı olan Burak anlattı.. 

Hani bizim evlerin damlarının kenarlarından akan

yağmur sularının toprağa karışmasını sağlayan

pimaş borular var ya.. bu da, aynı görevi yapıyormuş..

Beton içinde gizli borulardan, damdaki yağmur suları

aslanın ağzından çeşme suyu gibi akıyor

ve isteyen o suyu alıp kullanabiliyormuş..

Aklıma, çocukluğumda babamın yaptığı sarnıç geldi..

Yağmur sularını biriktirip arıtıp

saçlarımızı o suyla yıkatırdı

yumuşacık olması ve gürleşmesi için!!

A-AAAA  o da ne???

Burak allerjik bünyeye sahip maalesef..

Kedi köpek kuş vs. için deli olur ama

iki saniye sonra parça parça kaşınıp kabarır..

Ama fotoğrafını değişik bir pozda yakalayabilmek için

(azıcık tırsmış da olsa)  kolundakinin resmini çekmeye çalışıyor..

çok memnun.. fotoğraf şahane oldu demek ki...

ama öbürünün gitmeye hiç niyeti yok!

a-aa  yok gitmiyor.. üstelik ikisi de memnun!!

dişi mi ne? diye düşünürken..

birden!...

bu sağ omuzda bir hikmet var!!!

:)))

Benim sarışın afetim Fenerbahçeli..

"Ben doğuştan fenerbahçeliyim" diyor..

Bir gün "Neden?" diye sorduğumda, "Allah öyle istemiş" dedi..

biraz kızarak saçma bir cevap olduğunu söylediğimde de,

"ama babannecim gözlerim lacivert saçlarım sarı"  demişti..

Kuşu omuzuna koyup fotoğrafını çekmek istediğinde babası,

itiraz etti. Önce korktu sandık, annesi yardım etti

elele verdiler ama gözler kızarınca,

çekildiği kadarıyla yetinip ısrar etmediler..

Babası, "iyi de kızım biz yanınızdayız

ayrıca bu evcil bir kuş neden korktun" diye sorduğunda,

diklenerek "korkmadım babacım,

omuzuma konunca galatasaraylı oluyorduk" dedi..

NO COMMENT!  :)))

en büyük beşiktaş!

Hoşça kal Dubrovnik..

 can-ı gönülden, güzel bir günü sularında batırıyorum.