Çıplak düşünceler..

              Hastanede, tahta teneşire benzeyen o sedyede yattığım gece, serumu bağlayan doktor, serum torbasının içine farklı ilaçları sıkarken, “sizi oldukça rahatlatacak bir karışımdır bu.. panik atağınızı hafifletecek.."  demişti.. Sonra burnuma ve gırtlağıma soktuğu boruları yerleştirirken de “yumun gözlerinizi ve sizi rahatlatacak şeyleri, yerleri ve kişileri düşünün” diye eklemişti.. oldukça genç ama babacan tavırlarıyla.
            Orada yarı uykulu, yarı baygın yapılan işlemlerin bitişini beklediğim o saatler içinde nedendir bilmem, zaman zaman kendimi, ruhumu ve beynimi çırılçıplak hissettim..
Düşüncelerimin çıplaklığından korktum saklılar aşikar olacak diye! 
Aklıma gelen ilk şey, sigarayı bıraktığım ana geri dönüşüm idi.. Nereden geldi aklıma.. niye geldi… niçin hatırladım artık unuttum zannettiklerimi bilemedim.. Yoksa o torbaya zerk edilen ilaçlar içinde “hatırlatma” fonksiyonu olanda mı vardı!!!
              Sigarayı bıraktığımda ne kadar mutsuz ne kadar boş ve kendimi ne kadar fuzuli hissedişimi hatırladım. Hiçbir şeyden ve hiç kimseden zevk alamayışımı, zevk denen kelimenin mutluluğu anlatan tüm kelimelerle birlikte lügatimden silindiği o günleri hatırladım çırılçıplak bir beyinle!..
            Sigarayı bıraktıktan çok kısa bir süre sonra, “ne kadar oldu bıraktığın” diye soranlara “27 gün 6 saat dediğimi, daha sonraları “3 ay 9 gün” diye cevapladığımı… biraz daha ilerleyen zamanlarda “7 ay dün biti” diye cevap verdiğimi hatırladım.. Bunlar “vay be bugün tam 3 yıl olmuş” a döndüğünde, ilk defa bir zafer kazandığımı düşünmüştüm.. Sonra bir gün.. 12 mart tarihinin geçtiğini ve benim o yılı hatırlamadığımı fark ettim.. Böylece.. birbirine eklenen mutsuz, gayesiz, anlamsız yıllar birike birike 10 yıl oldu..


            Şimdi niye durup dururken serum iğnesinin damarımı delmesinden dolayı deri içine akan ilaç dolayısı ile küçük bir darbukaya dönen sağ dirseğimin dayanılmaz acısından daha çok içimi acıtıyor bu görüntüsüz hatıralar.. bu düşünmemem gereken sakil düşünceler acaba?? Yalancı da olsa, sağlığımı elimden almış da olsa, bilinmeyen o yolculuğa erken bir çağrı da olsa.. beni karşılık beklemeden mutlu edeni şimdi neden hatırladım bu kadar detayları ile acaba?? Unuttuğuma artık inanmışken. Eminken. ?
       Ve asla bir daha denemem mümkün değilken, denemeye teşebbüsün sadece erken bir davetiyeye çağrı olduğu bilincindeyken.. Neden??? Ve tekrar denesem bile asla ama asla o unuttuğum zevki hazzı bulamayacağıma inancım sonsuzken.. O zaman neden ama neden??? Bu çirkin kokulu bu insana güven vermeyen ortamda bana bu oyunu oynamakta beynim?
Bana neyi isbatlamaya çalışmakta?
Her neye ve her nasıl bir duyguya olursa olsun, bağımlılıktan kurtulmanın zor olduğunu mu?
Zorları başardığını zannedenin sevinmemesi gerektiğini mi?
Aradan onlarca yıl geçse bile yine bir gün şrak diye en olmayacak yerde dipdiri karşına çıkabileceğini mi?


              Söyler misiniz neyi isbatlamaya çalışıyor bu çırılçıplak akılsız beyin? Aynı şeye eşit olan iki şeyin birbirine eşit olduğunu mu isbatlamaya çalışıyor yoksa bana Öklid bozuntusu??  
Yoksa, yokluğu karşısında bu kadar yıkıcı acıları olan sigaranın “ortak gösterimle” neyle veya kiminle eşit olduğunu mu vurgulamak istemekte?  
Yoksa, bir türlü aklının almadığını defalarca kafama vura vura yüzüne(!) söylediğim için mi, Matematiğin, belirsiz kalan anlam ve ilişkilere bir açıklama getirme konusunu işleme koydu benimle alay eden beynim??..


         Aradan geçen on yıl sonunda, bir tutkudan kurtuluşun acısını yadetmek bile, acı aynen hissedilse de tutkudan kurtulmuş olmanın hatırlanışı açısından güzel..  Bir onyıl daha yaşarmıyım bilemem ama isterim..


O on yıl sonunda da şu sedyede yatma sebebinin hiç hatırlanmadığını görebilmek için..