ÖDÜL!

             İnsanın yaşamında, yıkıntısı kalıcı olan yıllardan sonra, bazen bir tanrı armağanı gibi, yeniden, kaybettiğini zannettiği pek çok inançlarına, yeteneklerine, duygularına hatta harflerine kavuşturan bir ışık süzülür içine damla damla.. imbikten geçercesine.. berrak ... tortusuz !

            "Rüya gibi" demenin fazla abartılı olduğu zannedilir ama, bu kadar güzel bir rüya görmek mümkün değildir aslında.. "Gerçek" demek de imkansızdır, çünki gerçek olamayacak kadar güzeldir!.
           O ışığı kabullenebilmek, pek çokları için etik değilse de, inkar ediş de aynı oranda mümkün değildir..  İnsanın tüm değer yargılarını temelinden sarsıp, beyninde ve benliğinde pek çok dengenin yer değiştirmesi ve hatta hasara yol açabilmesi mümkündür.  Ürkütücüdür bu yüzden!.

          Sonra insan, dinlemekte olduğu bir müziğin, kendisini çok farklı coğrafyalara savururken ve o haz içindeyken, niye bunu çalan ben değilim diye o hazzı yok etmediğini hatırlar..

          Bu hatırlayış, Allahın defolu kullarının ortalığı kasıp kavurduğu günümüzde, farklı bir varlığı keşfetme şaşkınlığından ve kendini ilk defa özgürce kendisi olmaya yaklaştıran bir duygunun içinde bocalamaktan kurtarır insanı. Çünki bu, ne tuvale aktarılan bir resim, ne notalara aktarılan bir beste ne de bir şiirdir..
Bu, bir ESER!..dir..
         Bu, yaşam hakkı tanıdığı, yani oluşturmakta olduğu eser, kişinin kendisidir.. Bir taş yontucusunun sanatını icra etmektedir..
        Kendini oluşturmaktadır bir anlamda yeniden… Taşlaşmış bir bedeni yontmaktadır… ruhu toz dumandır!.

Ve  belki de ilk defa kendisine bir ödül verildiğini düşünmektedir! 
Elinde keski.. kesip yontar kendisini..

Tırnaklarıyla ruhundaki mıknatısları parçalar,  paslı bir demire yapışmamak için..


Ve farkında olmadan kendisini parça parça eder...
Ve sonunda anlar ki, hak ettiği ceza, aslında ona en büyük ödüldür!