TAHRİBATLAR..

          Hastane girişinin beş kat altında, kapısında “Nükleer Enerji” – “Girmek Yasaktır” yazılı loş, genzi yakan bir kokunun hakim olduğu kata indi. Her tarafta, kalın, mavi, üzerinde yandaki işaret bulunan ve “tıbbi atık” yazan büyük poşetler vardı.. Taşıyanların ve tüm görevlilerin maske taktığı ve uzay adamı gibi giyindiği bu katta ellerinde sevk kağıdı olan ve yer olmadığı için ayakta zor bekleyen kurbanlık koyunlar misali hastalar için hiçbir koruma gereği duyulmamıştı.. Öylece bekliyorlardı!! Sıralarının gelmesini!!!        
                                                    * * * * *
         Odaya ilk giren doktorun arkasında 5 beyaz önlüklü, doktor olacaklarını düşünen gençler vardı.. Hoca, hastanın karnı üzerine bırakılmış dosyaya şöyle bir göz atıp, “anfizem, ciğerleri zorlamış, ayrıca zatürre koah için zaten başlıbaşına bir tehlikedir..” dedikten sonra tamamı Latince olan bir anlatıma geçti verilmesi gereken ilaçları söyledi ve “ hasta kesinlikle konuşturulmamalı, oksijen ve kortizon sabaha kadar devam.. sonra odasına alınacak” dedi.. Gözleri kapalıydı hastanın.. zaten hiç birisi hastanın gözleri açık mı kapalı mı dikkat bile etmemişti.. hatta hasta kadın mı erkek mi, onu bile fark ettikleri şüpheliydi.. geldikleri gibi uygun adım hocalarının peşinden gittiler.. ders bitmişti!
          Sonra, çok kısa bir aradan sonra bu defa daha kalabalık bir grup ellerinde dosyaları ile geldiler.. hocaları kadındı ve doktor olacağını düşünen kızlar daha çoktu! Doktor hanım devamlı hastaya nesi olduğunu sorup durdu.. net cevap alamayınca zahmet edip karnının üzerine bırakılmış dosyaya şöyle bir göz attı.. Sonra hastanın bakımı ile görevli başhemşireye “niye baygın bu hasta” diye sordu.. Hemşire biraz şaşkın ve çokça kızgın bir sesle “baygın değil doktor hanım sadece konuşma yasağı olan bir anfizem hastası kortizon veriliyor” dedi.. Doktor hanım öğrencilerine döndü ve kendi branşı genel cerrahi ile ilgili dersini icra etmeye başladı.. “akciğer naklinde en önemli…..”  baygın olmadığı halde baygın zannettiği hastanın kadavra olmadığını ve anlattığı her bilgiyi dehşet içinde duyduğunu düşünememişti.. Sonra büyük ve anlaşılamayan bir hırsla hemşireye döndü ve  “ hastayı devamlı konuşturun hemşirehanım beyne oksijen gitmesi gerek” dedi.. ve peşinde doktor olacaklarını zannedenlerle çıktı gitti..


           Konuşursa ciğerlerindeki tahribatın artacağı söylenen, konuşmazsa beynine oksijen gitmeyeceği için tahribatın orada olacağını öğrenen hasta gece yarısını epey geçe, ağzından buharla verilen ilaçlı hava ile burnundan minik hortumlarla püskürtülen oksijen ve kortizon bitince, kolundaki takılı serumun bitmesini beklemedi.. Canı yanarak serumun iğnesini çıkarttı.. Kalktı.. devamlı karnının üzerinde durup nefes alışını zorladığını düşünerek sinir olduğu dosyayı aldı .. başucundaki ilaçları topladı..giyindi ve öyle ayaklarının ucuna basarak falan değil.. tak tak tak yürüyerek hatta öksürük nöbetinin ortalığı çınlatmasına engel olmadan çıktı hastaneden..  Tek bir Allahın kuluna rastlamadı.. Alacakaranlıkta, sadece ağaçların altına çömelmiş sigara içenleri gördü..

         Evine geldi.. ilk işi duşa girmek oldu.. sonra bir çay demledi. telefonların fişini çekti.. cep telefonlarını kapattı.. Beynindeki tahribatla, ciğerlerindeki tahribatı kortizon denen kurtarıcı azraille aza indirmek mümkün olmuştu..
Ah!.. Uyusa .. saatlerce uyursa… belki derin bir uyku, yüreğindeki tahribatı da yok edebilirdi.