Fırlatma refleksi...

                      Bugüne kadar gerek meslek gerekse özel yaşantımda amiyane tabiriyle kafamın tasının attığı ve fıttırdığım anlarda, eğer buna sebep olan karşımda ise, o an – önümde – elimi uzattığımda – elime ilk geleni sebep olanın kafasına fırlattım.. Bu bir meziyet değil şüphesiz. Ama utanılacak bir davranış olduğunu da zannetmiyorum. Sadece insanın başına inanılmaz dertler açabildiğini biliyorum!.
                 Meselâ, saçlarımı sarıya boyattığım için beni odasına çağıran okul müdürü “ sen burayı pavyon mu sandın bu ne saç böyle?” dediğinde, elimi uzattığımda masada bulduğum cismin minik Atatürk büstü olduğunu fark etmeden, müdürün kafasına tam isabet kaydetmesiyle, 5 günlük maaş kesimi cezası ve sürgün cezası almıştım.. Babamın devreye girişi ile, müdürün sebep olarak gösterdiği “Atatürk’ün büstünü kırdı” ifadesi “müdürü dövdüğü için” olarak değiştirilmişti ama ceza aynı kalmıştı..
Bu benim kaderim galiba..
                Bir defasında da kolum kırıldığı için raporlu olduğum hafta içinde, ağabeyimin çalıştığı bankanın kuruluş yıldönümü olan 26 Ağustosta gidilen yemekli müzikli gecede bizim müdürün de beni orada görmesi ile olay gündeme gelmişti.. Bana, “kol kırık diye rapor alıp tavernalarda alem yapmayı ahlaksızlık olarak görüyorum” dediği için, bu defa bir saksı elimin uzanma mesafesi içinde yer aldığından fırlatılan nesne olmuştu.. Netice yine sürgün!!


                Aslında gittiğim yerlerde sıkılmaya başladığımda müdürle dalaşıp işi kolaylaştırma alışkanlığı haline getirebilirdim bunu ama her sürgün bir öncekinden daha kötü yere yapılınca bastım istifayı !..
               Ama, “müdür” lük makamının sadece okullarda olmadığını hiç hesaba katmamışım.. Bunlara benzer pek çok fırlatışlar yaşadım bu nedenle bugüne kadar.. BUGÜNE kadar!!


               Evet… bugün öğretmen evinin yemek salonundaydım. Hem çok lezzetli hem de çok ucuz bir menü sunduğu için burada yemeyi dercih ediyorum. Ancak, bu nimetten civar esnafın tüccarın vesairenin de yararlandığını bilmediğimden, o koskoca yemek salonunu hıncahınç dolduran kalabalığı, öğretmen evinde kalanlar zannetme hatasında bulundum.
               Burada çalışanlar ve görevliler herkese “hocam” diye hitap ediyorlar.. Tam yemeğin ortasında karşı masada oturan ve çok yüksek sesle ve küfürlü olarak konuşup küçük parmağı ile dişlerini karıştıran bir öküz, (lütfen, benim kalemime sizlerin de gözlerinize yakışmayan bu ifade için bağışlayın beni.) aynı zamanda öküz gibi baktığı için dikkatimi çekti.. O sırada garson o masaya geldi ve “hocam tatlıları getireyim mi?” dedi. “ne hocası lan? Mikerim burda ne kadar hoca varsa” cevabını duymamla, masamdaki 1.5 lt.lik pet su şişesinin o iğrenç suratta patlaması bir oldu.
Gık diyemeden kaçışır gibi çekip gittiler.. ortalık yatıştıktan çok sonra güvenlik görevlileri koşarak (!) gelip “hocam bir şikayetiniz var mı “ diye sordular!!


              Hani, “rağmen” ler var demiştim ya.. İşte tüm bu olanlara rağmen, ben Ankara’da muhteşem bir 10 gün yaşadım..